Pewnego pochmurnego poranka w Warszawie, po trudnym spotkaniu, postanowiłam poprawić sobie humor kebabem i kawą. Spotkałam bezdomnego, któremu kupiłam jedzenie, a on w zamian wręczył mi tajemniczą notatkę. Ta krótka chwila odmieniła moje spojrzenie na ludzi i własne życie.
Jestem Zosia. Od miesięcy śpię na dworcach, uciekając od rodzinnych konfliktów i własnych lęków. Ta historia to zapis mojej walki o zrozumienie siebie i pytanie, czy naprawdę można uciec od przeszłości.
Bezduszny dziadek wyrzuca z domu swojego syna i jego małą wnuczkę, pozostawiając ich na pastwę niepewnej przyszłości na ulicy.
Po śmierci męża zostałam z domem pełnym wspomnień i synem, który potrzebował wsparcia. Wbrew zdrowemu rozsądkowi podjęłam decyzję, która pogrążyła nas oboje w rozpaczy. Teraz mój syn błąka się po ulicach, a ja zostałam z niczym poza żalem.
– Szef był trochę zirytowany. Nie lubi, gdy ludzie się spóźniają. Dlaczego twoja mama ci nie pomogła? Czy ona też jest chora? – Nie… Kasia i jej
Skończyłam szkołę, poszłam na studia, wyszłam za mąż. Ale nie mogłam dogadać się z mężem i rozwiedliśmy się. Teraz nie mam gdzie mieszkać i muszę wynająć mieszkanie. Na początku
Sara siedziała naprzeciwko swojej młodszej siostry, Ewy, błagając desperacko: „Ewa, proszę, pozwól nam zostać w twoim wynajmowanym mieszkaniu. Jesteśmy rodziną! Znasz naszą sytuację – bezdomność, trójka dzieci i niestabilna praca mojego męża.” Ewa westchnęła, wiedząc, jak skomplikowana jest ta sytuacja.
