Natalia jest w ciąży ze swoim chłopakiem, który również ma dwadzieścia lat jak ona. Oboje uczęszczają na ten sam uniwersytet. – mówi Gabriela, która ma dwadzieścia siedem lat.
Czasami uczucie złości jest całkowicie uzasadnione. W takiej sytuacji znalazła się Zosia. Przeczytaj, co się stało i dlaczego.
Wyraźnie widzę, że moja wnuczka nie ma ani zainteresowania, ani naturalnego talentu do gry na pianinie. Wiktoria nie chce przyznać, że jej córka nie chce kontynuować.
Mam pięcioro dzieci: dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy byli jeszcze mali. Teraz są dorośli i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
Martwiłam się, że mój syn nie odbiera telefonu, więc zadzwoniłam do jego swatki. Teraz bardzo tego żałuję. Potrzebuję porady, jak sobie z tym poradzić.
Po tym, jak jej pasierb zakłócił dzień ślubu, pewna kobieta zdała sobie sprawę, że musi podjąć drastyczne kroki. To, co nastąpiło później, było serią nieoczekiwanych wydarzeń, które zmieniły wszystko.
Byłam zafascynowana nim; był przystojny, inteligentny i miał świetne poczucie humoru. Wszystko w nim mnie fascynowało! Mogłam słuchać godzinami, jak dzielił się ciekawostkami o świecie.
Co miesiąc wydaję znaczną sumę na opiekę pozaszkolną, ponieważ moja matka odmawia pomocy przy moich dzieciach. Ale to jej wybór. Jednak po narodzinach dzieci, sytuacja przybrała niespodziewany obrót.
Mój syn Michał ożenił się prawie dziesięć lat temu z Klarą, która była wcześniej zamężna i miała piękną córkę. Przyjęłam Klarę i jej córkę z całego serca. Zawsze wspierałam młodą rodzinę, czasem finansowo, czasem opiekując się dzieckiem, aby Michał i Klara mogli mieć trochę czasu dla siebie. Chociaż Klara i ja nigdy nie widziałyśmy się w pełni, nigdy się nie kłóciłyśmy. Jej pierwsze
W drodze zadzwoniła do niego, aby sprawdzić, czy odebrał ich syna z przedszkola. „Przepraszam, jeszcze nie odebrałem Henryka, jestem zbyt zajęty.” – „Nie wierzę!”
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od 6 lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż, Aleksander, jest jedynakiem, a jego ojciec, Roman, mieszka poza miastem. Mieszkamy w mieszkaniu Aleksandra. Jednak
– „Mamo, dlaczego nie przeprowadzisz się do nas? Nie musisz być cały czas sama. Będzie ci lepiej, przyjemniej, a Naomi będzie miała okazję częściej widywać babcię. Mieszkasz sama w tym małym mieszkaniu…” Córka Alicji, Ania, od miesięcy namawiała matkę do przeprowadzki do jej rodziny. Alicja, mająca teraz siedemdziesiąt osiem lat, była oporna. Ale w końcu uległa.
