Zmagam się z uczuciem bycia niepotrzebnym przez moje dorosłe dzieci. Będę wdzięczna za wszelkie porady lub wsparcie od osób, które doświadczyły podobnych sytuacji.
„Od trzech lat mieszkamy pod jednym dachem z Alicją. Oprócz mojej teściowej, jest mój mąż Bartek, nasz trzyletni syn Tymoteusz i ja. Nie stać nas na wyprowadzkę. Pensja Bartka jest zbyt niska, aby pokryć wszystkie nasze wydatki. Nawet gdybym znalazła pracę, moje zarobki jako nauczycielki na pół etatu niewiele by zmieniły. Więc mieszkamy razem i staramy się z tym jakoś radzić, ale…”
Marzenie o stworzeniu jednej wielkiej, szczęśliwej rodziny, w której znajdą się zarówno moi rodzice, jak i rodzice mojego męża, zakończyło się niepowodzeniem. Niestety, moi rodzice nie akceptują rodziny, którą zbudowaliśmy razem z mężem. Wszystko zmieniło się po ślubie i założeniu własnej rodziny. Dla nich mój ukochany mąż jest tylko obcym człowiekiem. Wszystko zaczęło się od ich zachowania.
Wiktoria chciała tylko schronić się w swojej przytulnej kuchni. Chciała ugotować coś pysznego dla siebie i swojej córki, a potem zwinąć się pod kocem i zapomnieć o świecie.
Po raz pierwszy od czasu, gdy jej syn Karol zakochał się w samotnej przyjaciółce swojej żony i opuścił rodzinę, pani Cora musiała błagać swoją byłą synową, Klaudię, aby pozwoliła jej zobaczyć wnuki. Może pani Cora znalazłaby sens życia w podróżach lub niespodziewanym związku, gdyby kochała swoje wnuki trochę mniej. Jednak tak się złożyło, że
Niedawno podjęłam decyzję, aby moja starsza mama zamieszkała ze mną, ale okazuje się to trudniejsze, niż się spodziewałam. Zwracam się do tej społeczności o radę i wsparcie.
Czy wiesz, jak to jest mieszkać z rodziną w wynajmowanym mieszkaniu przez lata? Nigdy nie masz pewności ani stabilności; wszystko może się zdarzyć. Właściciele mogą nagle potrzebować mieszkania z powrotem, albo ich syn może rzucić studia i zdecydować się wrócić do domu. Albo sąsiedzi mogą zacząć zachowywać się dość
Ku mojej ogromnej uldze, mój mąż i ja nie mieliśmy żadnego kontaktu z jego ojcem od prawie dwóch lat. Szczerze mówiąc, ten człowiek nie ma w sobie nic pozytywnego, a mimo to uważa się za wielkiego patriarchę. Rozmowy z nim nigdy nie prowadzą do niczego dobrego. Szkoda tylko, że mój mąż Piotr wciąż tego w pełni nie rozumie. Mój teść Jan uważa, że miejsce kobiety jest w kuchni i na porodówce.
Mimo wszystko, zawsze było mi jej żal. Było w niej coś, co wydawało się nie z tego świata. Nigdy nie lubiła pracować, ale wydawała pieniądze na prawo i lewo.
Nigdy nie znałam swojego ojca. Moja mama miała mnie, gdy była już dobrze po trzydziestce. Myślała, że nigdy się nie zakocha ani nie wyjdzie za mąż. Ale życie ma swoje niespodzianki. Mężczyzna pojawił się w życiu mojej mamy, gdy właśnie skończyłam 8 lat. Nie rozumiałam, co się dzieje. Ale
Mam trudną sytuację z moimi dziećmi i potrzebuję porady, jak sobie z nią poradzić. Moja najstarsza córka naciska na młodszego brata, aby uczestniczył w licznych zajęciach dodatkowych, wydaje się, że chce przewyższyć ich kuzyna. Martwię się o presję, jaką to na niego wywiera. Jakieś sugestie, jak to rozwiązać?
Są mężowie despotyczni, którzy krzyczą lub od razu stają się apodyktyczni. Są też pijacy lub lenie, którzy nic nie wnoszą do gospodarstwa domowego, ale przynajmniej niczego nie wymagają od swoich żon. Oba scenariusze są koszmarem dla kobiet. Ale mój przypadek jest inny; mam nowoczesnego, stylowego i inteligentnego skąpca, który myśli, że jest niemalże idealny.
