Mając trzydzieści pięć lat, wciąż zmagam się z niespełnionymi obietnicami mojego ojca. To jakby utknął w pętli, składając wielkie zobowiązania, ale nigdy ich nie realizując. Nie mogę przyzwyczaić się do tego wzorca rozczarowania.
W ciągu ostatniego roku zaczął poświęcać mniej uwagi swojej żonie i często wracał do domu późno. Zawsze miał wymówkę, twierdząc, że miał spotkanie lub coś mu wypadło.
Nauczanie całkowicie mnie wyczerpało. Naprawdę kocham swoich uczniów, co sprawiło, że decyzja o odejściu ze szkoły na własną rękę była jeszcze trudniejsza, niż gdybym została zmuszona do tego.
Szukam porady, jak poradzić sobie z sytuacją, w której moja córka jest zła, że jeździmy na wakacje, podczas gdy ona ma długi do spłacenia.
Nawet jeśli ugotuję posiłek rano, mój mąż nie zje go wieczorem. Je tylko świeże, gorące posiłki. Muszę wstawać godzinę wcześniej, aby przygotować mu śniadanie i wymyślić coś na obiad. Kolacja jest przygotowywana zaraz po powrocie z pracy. Przy okazji, nie może mieć kanapki na obiad; wymaga pełnego posiłku. Rano muszę smażyć kotlety, piec kurczaka. Nie
Po długim dniu w pracy przygotowałam obfitą kolację dla mojego męża i czekałam, aż wróci do domu. Kiedy Jan w końcu przyszedł, poszedł prosto do lodówki, wziął resztki i zjadł w milczeniu. Potem zawołał mnie i powiedział, że chce rozwodu.
Gdy dorastaliśmy, nic się nie zmieniało. Zabierał wszystko, zwłaszcza jeśli należało do kogoś innego. Kiedy byliśmy dziećmi, ciągle się kłóciliśmy, bo zawsze zabierał moje zabawki.
Pamiętam, jak biegłem do mojej mamy z podekscytowaniem, tylko po to, by zobaczyć, jak wpatruje się beznamiętnie przez okno. „Jan wnosi pozew o rozwód. Teraz musimy wyciągnąć od niego jak najwięcej pieniędzy,” powiedziała zimno.
Moja mama właśnie powiedziała mi i mojej siostrze, że mamy miesiąc na znalezienie nowego miejsca do życia. Czuję się zagubiona i potrzebuję porady, co robić dalej.
Nie chciałam mówić mojemu byłemu mężowi z dumy. Myślałam, że skoro się rozstaliśmy, powinniśmy iść własnymi drogami. Ale z czasem, podczas badania USG, okazało się, że zostanę matką.
Straciłam zdolność do nawiązywania kontaktu z własną córką. Każda rozmowa wydaje się, jakbym rozmawiała z kimś obcym, ponieważ coraz bardziej naśladuje swoich teściów. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że teściowie poświęcili swoje życie synowi i teraz robią wszystko dla jego rodziny. Mam zupełnie inne spojrzenie na to, co się dzieje. Wychowałam córkę na niezależną osobę, a teraz oczekuje ode mnie finansowania jej stylu życia.
Moja ciąża była pełna komplikacji i istniało wysokie ryzyko poronienia. Urodziłam osiem miesięcy po naszym ślubie, co wzbudziło podejrzenia mojej teściowej. Kiedy opuściłam szpital z dzieckiem, to teściowa, a nie mój mąż, była pierwszą osobą, która do mnie podeszła i dokładnie obejrzała dziecko. Wtedy nic nie powiedziała, ale zaczęła zachowywać się wobec mnie zupełnie inaczej. Dwa miesiące później
