Nigdy tego nie rozumiałem. Nigdy nie mieliśmy dużo pieniędzy, a wszystko przez nieodpowiedzialne wydatki mojego taty. Zawsze pracuje, zawsze zarabia dobrze, ale nigdy nie oszczędza ani grosza.
Jan stał na werandzie, jego ręce drżały niekontrolowanie. Właśnie odbył bardzo nieprzyjemną rozmowę ze swoją córką, Emilią. Nalegała, że ojciec musi przenieść się do domu opieki, ponieważ po prostu nie było wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich. Dom nie był zbyt duży, miał tylko dwie małe sypialnie. Jan mieszkał w jednej, a Emilia i jej rodzina zajmowali drugą.
Emilia, 29-letnia świeżo upieczona mama na urlopie macierzyńskim, starała się jak mogła wspierać swojego męża i nie obciążać go swoimi problemami. Jednak po narodzinach ich syna, wszystko się zmieniło. Nie znalazła zrozumienia ani pomocy u swojego męża. Jej przyjaciółka powiedziała jej, że to jej wina.
Często mówi się, że surowość jest dziedziczna, ale nie mogłam inaczej. Mam dwoje dzieci, syna i córkę. Od śmierci ich ojca wychowywałam je sama. To jest historia o tym, jak moja relacja z synową pogorszyła się.
Teraz mój mąż, Jan, pracuje jako inżynier w dużym zakładzie produkcyjnym. Ale wiele lat temu przeprowadził się do naszego miasta z małej wsi. Jan chciał studiować na uczelni, ale incydent z moim ojcem pozostawił trwałą urazę.
Moja pierwsza miłość rozkwitła w liceum. Tomek był dwa lata starszy, a my byliśmy zupełnymi przeciwieństwami. Ja zawsze martwiłam się o oceny, a Tomek ledwo przejmował się szkołą. Tomek nigdy mnie nie zauważał, aż do końca liceum, kiedy oficjalnie zaczęliśmy się spotykać. Lata później, po burzliwym małżeństwie i bolesnym rozwodzie, chciałam wrócić do Tomka. Jednak mój syn, Kacper, zżył się z ojczymem i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
Wybrała dużą rodzinę, a teraz oczekuje, że wszyscy będą spełniać jej potrzeby. Mam 35 lat, jestem singielką i bezdzietna, ale ona uważa, że należy jej się cały spadek.
Dylemat wyboru między profesjonalną opieką nad dzieckiem a obowiązkami rodzinnymi. Dlaczego miałabym poświęcać swój spokój ducha dla potrzeb finansowych mojej siostry?
Byliśmy razem przez 40 lat, ale teraz się rozwodzimy. Mam 64 lata, a mój mąż 70. Myślałam, że wszystko jest w porządku… W Sylwestra nasze dzieci, jak zwykle, przywiozły swojego psa i poszły świętować. Mój mąż postanowił, że skoro ma dużo wolnego czasu i się nudzi, chce odwiedzić groby swoich rodziców i
Kiedy się poznaliśmy, miałam 20 lat, a Jan 23. Traktował mnie jak królową, a nasza miłość była niesamowicie silna. Mieliśmy razem dwoje dzieci, syna i córkę. Ale teraz, po dekadach, odkryłam coś, co zburzyło mój świat.
„To wystarczy na cały miesiąc!” – powiedział mój mąż, twierdząc, że ludzie przeżywają na zupkach chińskich przez miesiące. Teraz to on będzie je jadł! – opowiedziałam przyjaciółce po tym, co się wydarzyło.
Niedawno zapytałam moją synową, Justynę, czy mogłaby chociaż podziękować mi za pomoc w opiece nad dziećmi. Była zaskoczona i odpowiedziała: „Dlaczego miałabym ci dziękować? Przecież tylko opiekujesz się wnukami. To twój obowiązek.” To sprawiło, że poczułam się niedoceniona i zaczęłam kwestionować swoją rolę w rodzinie.
