Jestem Agnieszka i dziesięć lat temu mój mąż, Bogdan, porzucił mnie i nasze dzieci dla młodszej kobiety. Dziś jestem silniejsza, szczęśliwsza i gotowa, by opowiedzieć moją historię o zdradzie, przebaczeniu i nowym początku.

– Spójrz, jak twoja żona trwoni twoje pieniądze! Specjalnie urządziła dla córki taką wesele, żeby cię zdenerwować. Lepiej bym została w domu, nie widząc jak twoja staruszka kręci się tu pod rękę z młodym przybłędą! Jak ci nie wstyd przed waszymi dziećmi?! – wyszeptała Zosia, szarpiąc Bogdana za rękaw.

Agnieszka podeszła do swojego byłego męża i jego Zosi i przywitała się z nimi.

Bogdan wyprostował się i wydawał się nie zwracać uwagi na słowa swojej drugiej żony, Zosi. Nie miał już nic do podziału z byłą żoną Agnieszką. Rozstali się dziesięć lat temu. Obok Agnieszki był jej nowy wybranek, młody mężczyzna, Krzysztof.

Bogdan wyglądał jak łysiejący staruszek w porównaniu do młodego, wysportowanego Krzysztofa, który miał najwyżej czterdzieści lat.

– Przepraszam, Aga, spóźniliśmy się na rejestrację. Nie było z kim zostawić dzieci, czekaliśmy na teściową, – powiedział z wyrazem winy „młody” tata Bogdan.

– Nic się nie stało, najważniejsze, że cała rodzina jest w komplecie. Wejdźcie, siadajcie, Karina bardzo się cieszy, że przyszliście, – odpowiedziała łagodnie Agnieszka.

Bogdan patrzył na Agnieszkę z podziwem, a Zosia kipiała ze złości.

Podczas gdy rodzice rozmawiali, młodzi siedzieli przy stole. Uroczystość trwała swoim torem.

Agnieszka nie zwracała uwagi na swoją byłą rywalkę.

Wzięła pod rękę Krzysztofa i usiadła obok młodych.

To ona sama wszystko zorganizowała, urządziła córce wspaniałe wesele…

Bogdan zmieszany patrzył na byłą żonę i chwytał każde jej słowo, gdy Agnieszka gratulowała córce i zięciowi.

W jego głowie kołatało tylko jedno pytanie: „Czyżby Agnieszka też planowała ślub z Krzysztofem? Czyżby naprawdę znalazła sobie kogoś i przestała mnie kochać?”

Dziesięć lat temu Bogdan odszedł od rodziny do młodej studentki, dwudziestoletniej Zosi.

Agnieszka dowiedziała się wszystkiego od znajomej, która pracowała w szpitalu i widziała, jak Bogdan przyprowadził swoją kochankę do lekarza. Agnieszka nie czekała, aż Bogdan postawi ją przed faktem dokonanym. Sama powiedziała mu wieczorem, gdy wróciła z pracy, że wszystko wie o jego romansie.

– No dobrze, że wiesz, co mam powiedzieć! Czego ode mnie chcesz? – rzucił z irytacją Bogdan.

– Bogdan, a co z naszymi dziećmi?! Ania ma pięć lat, a Karina dziesięć. Jak mogłeś? Mamy przecież rodzinę, – wyszeptała Agnieszka, zaskoczona wybuchem męża i jego złością.

Bogdan ciężko westchnął, ale nawet nie zmarszczył brwi. Brutalnie wyłożył Agnieszce prawdę, nie licząc się z nią.

– Moja ukochana będzie miała dziecko. Odchodzę od was, samochód i mieszkanie zabieram, bo i tak są zapisane na moich rodziców. A ty wychowasz dzieci sama, jesteś młoda. Czego im potrzeba? Jednej kupisz sukienkę, a druga będzie po niej nosić! – mąż spodziewał się łez od żony, ale ona go zaskoczyła.

Agnieszka usłyszała chłodne słowa Bogdana i nawet nie potrafiła zapłakać. Żal jej było dziesięciu lat spędzonych z zdrajcą, ale zebrała się i tylko powiedziała, że wyjeżdża do matki.

– Bogdan, zapamiętaj. Kiedy przyjdziesz prosić o przebaczenie, nie wybaczę ci!

– Aga, uspokój się! Komu ty jesteś potrzebna?! – zaśmiał się Bogdan, upokarzając żonę. – Mam młodą gazelę, szczupłą piękność z ojcem profesorem. Wszystko będzie dobrze, ty martw się o siebie!

Bogdan wspominał wydarzenia sprzed lat i patrzył na żonę, która siedziała naprzeciwko niego przy stole. Wtedy liczył na to, że Agnieszka będzie błagać go, żeby został, ale ona dotrzymała słowa. Odeszła, zażądała alimentów na dzieci i to wszystko.

Z dziećmi Bogdan widywał się rzadko, dobrym ojcem można było go nazwać z dużą dozą ostrożności. I nagle młodsza córka przysłała zaproszenie na wesele Karyny dla niego i Zosi.

„Coś jest nie tak! Po co Agnieszka mnie zaprosiła? Żeby mnie ukłuć, pokazać, jak dobrze jej się żyje?” – myślał Bogdan, ale starał się tego nie okazywać.

W jego życiu nie wszystko układało się tak gładko, jak to wytykał kiedyś żonie.
Zosia, rozpieszczona córka profesora, tylko rodziła Bogdanowi synów, pracować nie chciała. A teść, profesor Piotr, w niczym nie pomógł zięciowi.

Kilka lat temu stoczył się na dno, zostawiając po sobie tylko problemy.

A Agnieszka tymczasem doszła do siebie po ich rozwodzie, kwitła i rozkwitała.

Zosia szturchnęła męża pod stołem, niby przypadkiem.

– Na co się gapisz, osiołku?! – wysyczała jadowicie do Bogdana.

Teraz Agnieszka nie była już tą złamaną kobietą, którą mąż wyrzucił z domu, wybierając młodszą Zosię.
Gdy Bogdan przyprowadził Zosię do swojego mieszkania, gdzie jeszcze wisiały rysunki jego córek, dziewczyna nie przejmowała się niczym. Weszła w cudzą rodzinę i nie widziała w tym nic złego.

Zosia nienawidziła Agnieszki, jej córek i zawsze uważała, że Bogdan za bardzo im pomaga. A widząc, że Agnieszka ma młodego kawalera, Zosia niemalże pękała ze złości.

Ale każdy miał swoją prawdę.

Agnieszka wciąż pamiętała, jak mąż wyrzucił ją na ulicę z dwoma małymi dziećmi w starych butach.
Ale nie zaprosić go na wesele starszej córki nie mogła.

Zięć Agnieszki pochodził z przyzwoitej rodziny, a nowa rodzina nie zrozumiałaby, dlaczego ojca panny młodej nie ma na uroczystości. I to była cała przyczyna.

Może gdzieś w głębi duszy Agnieszka chciała pokazać byłemu mężowi, kogo stracił. Ale teraz w jej życiu był Krzysztof, choć młodszy o pięć lat, z nim Agnieszka czuła się kochana. Mieli najśmielsze plany.

Wesele było udane.

– Dobry konferansjer i ciekawe konkursy, – żartowała przyjaciółka Agnieszki, Ania.

Ania pierwsza zauważyła, że Bogdan wyglądał, jakby go z krzyża zdjęto.

– Aga, on nie odrywa od ciebie wzroku! – powiedziała jej Ania, gdy wyszły na werandę.

– I co z tego? Niech patrzy. Kiedy mnie wyrzucił, nie miałam nawet pieniędzy na jedzenie. A teraz… Niech się denerwuje, – uśmiechała się Agnieszka do Ani.

– A jego Zosia, jak wąż na patelni, – śmiała się Ania.

Wesele szybko się skończyło, Bogdan i Zosia pojechali do domu, prawie kłócąc się na miejscu, przy gościach. Zosia suszyła Bogdanowi głowę przez całą drogę za to, że próbował porozmawiać z Agnieszk

ą na werandzie.

– Może wrócisz do niej? Ona przecież ma pieniądze, przyjmie cię, łysiejącego staruszka! A Krzysztofa młodego wyrzuci! – śmiała się Zosia, dokuczając mężowi.

– Co ty się wściekasz? Jak ci nie wstyd, Zosia? Przecież płaciłem jej tylko alimenty, nic więcej! I rozmawiałem tylko, żeby podziękować za wesele Karyny!

Zosia aż się zagotowała.

– Bronisz jej? To znaczy, że ukrywałeś przede mną, że im pomagasz! Skąd ona to wszystko wzięła?

– Nie wiem! Całą pensję wydawałem na ciebie i naszych synów. A ty mogłabyś pracować, przecież już dawno nie jesteś na macierzyńskim! – wybuchnął Bogdan, czym ostatecznie wyprowadził Zosię z równowagi.

– Wiesz co, idź do swojej Agnieszki!

– Mieszkanie jest moje! Zapomniałaś, że mieszkasz u mnie? – stanowczo powiedział Bogdan.

Zosia ucichła, ale awantura powtórzyła się następnego dnia.

Bogdan długo pamiętał wesele starszej córki, bo Zosia przypominała mu o nim przez prawie miesiąc…

Z byłą żoną, Agnieszką, Bogdan spotkał się jesienią, dwa miesiące po weselu.
Bogdan odprowadził starszego syna do szkoły i poszedł pod dom Agnieszki, bo mieszkała całkiem blisko.

– Agnieszka! Cześć! – były mąż zaczaił się na nią przy wejściu i podszedł.

– Cześć, a co ty tu robisz? Dlaczego nie jesteś w pracy? – zapytała Agnieszka.

– Serka do szkoły odwożę, w pracy mam teraz ciężkie czasy, – wzruszył ramionami Bogdan.

U Bogdana w pracy zaczęły się problemy miesiąc wcześniej, wysłano go na urlop, a później miało nastąpić zwolnienie. Zosia musiała zatrudnić się jako pomoc w przedszkolu, bo nie miała ani doświadczenia, ani chęci do pracy.

– Jasne, – przeciągnęła Agnieszka, wysłuchując opowieści męża.

– Aga, tak wszystko zorganizowałaś, – zaczął znów sypać komplementami Bogdan.

Agnieszka uśmiechnęła się, naprawdę chciała, żeby córka znalazła sobie dobrego chłopaka, wyszła za mąż do dobrej rodziny. I tak się stało.

– Aga, mam problemy. Może mogłabyś załatwić mi pracę u was w firmie? – zapytał bez skrępowania Bogdan.

– Nie, nie mamy miejsc, – krótko odparła Agnieszka.

Bogdan nie wiedział, co odpowiedzieć, tak szybko była żona mu odmówiła.
– Ale jak ty to wszystko osiągnęłaś?! Jak dostałaś stanowisko zastępcy dyrektora? Możesz mi nie kłamać, wszystko jasne!

– Pracowałam, a nie leżałam i nie czekałam, aż ktoś mi coś przyniesie! – ostro odpowiedziała Agnieszka.

Bogdan zrozumiał: od byłej pomocy nie dostanie. Widocznie Agnieszka miała do niego żal i teraz chciała zemścić się na nieszczęśliwym mężulku.

– Krzysztof cię oskubie do cna! – rzucił Bogdan, chociaż już szykował się do odejścia.

– Nie twój interes, Bogdan. Uważaj, żeby twoja żona nie znalazła sobie innego, – uśmiechnęła się Agnieszka.

Rozmowa utknęła w martwym punkcie, a wzajemne pretensje znów wzięły górę nad normalną ludzką rozmową, która była Bogdanowi tak potrzebna.

Odwrócił się, żeby odejść. Miał dziś jeszcze dwa spotkania o pracę, ale szanse na znalezienie pracy po pięćdziesiątce były małe. Nadzieja na Agnieszkę właśnie się rozwiała, a kłócenie się z byłą żoną nie miało sensu.

Poszedł chodnikiem od domu Agnieszki, ale zaraz zawrócił, podszedł do niej i złapał ją za ramiona.

– Agnieszka, bądź człowiekiem! – zawołał Bogdan, płosząc ptaki dziobiące chleb na podwórku.

– Czego chcesz? Nie mamy miejsc, nie mogę cię zatrudnić i kogoś zwolnić! – odtrąciła jego ręce z kurtki Agnieszka.

– Zięć! Przecież mamy dobrego zięcia? Niech mnie zatrudni w swojej firmie, na ciepłe stanowisko! – uśmiechał się Bogdan.

Agnieszka zrobiła niezadowoloną minę, że wszelkie nadzieje Bogdana znów zgasły.
– Nie rób mi wstydu, Bogdan! Karina niedługo będzie miała dziecko. Nie chciałabym, żebyś ty lub twoja żona wtrącali się w ich rodzinę. Karina ma bardzo dobrego męża, zrobiłeś dla niej, co trzeba. A ona nic ci nie jest winna!

Bogdan potrząsnął głową. I zaczął obrażać byłą żonę, a Agnieszka poszła do samochodu, nie chcąc kontynuować kłótni pod oknami sąsiadów.

– Mścisz się na mnie?! Agnieszka, powiedz… Po co mnie w ogóle zaprosiłaś? Masz Krzysztofa, – zapytał Bogdan, czerwieniąc się ze złości.

– Rodzina Szymona, naszego zięcia, to porządni ludzie, ze swoimi tradycjami. Chcieli, żeby na weselu był także ojciec. Taka prośba. Ale kiedy zobaczyli, jak twoja Zosia ciągnie cię za krawat na werandzie, przyszła teściowa poprosiła, żebyście więcej nie przychodzili na rodzinne uroczystości.

Agnieszka zrobiła pauzę, jakby szykowała dla byłego męża nową gorzką pigułkę.

– Żyj swoim życiem, Bogdan. Dzieci już dawno dorosły, nic ci nie jestem winna. I nigdy nie będę pomagać.

Agnieszka wsiadła do samochodu, a Bogdan ruszył chodnikiem wzdłuż bloku.

Oczywiście, nie pamiętał, jak żona powiedziała mu, że nigdy nie wybaczy, ale Agnieszka w końcu dotrzymała obietnicy.

Nie pomogła mu.

Konflikt między Zosią a Bogdanem narastał, gdy mężczyzna po urlopie zwolnił się z pracy i nie mógł znaleźć nowej.

W tym czasie Zosia w przedszkolu poznała ojca jednego z wychowanków, który był na skraju rozwodu z żoną.

Pewnego dnia Zosia zamiast wrócić do domu, poszła prosto do Władka, a Bogdan siedział w domu z dziećmi i czekał na żonę z wypłatą i jedzeniem.

– Aga zawsze wypełniała lodówkę po wypłacie, – pomyślał Bogdan, zamykając drzwi pustej lodówki.

Nie lubił wspominać, jak żyli kiedyś z Agnieszką, i wciąż miał do niej żal, że nie pomogła mu z pracą. W to, że Agnieszka nie mogła pomóc, Bogdan po prostu nie wierzył.

– Ona jest mi winna! Zosia ma rację, to na moje pieniądze tak wychowała córki! Mam prawo dostać coś za swoją dobroć!

Los odpłacił Bogdanowi za jego czyny w najbardziej nieoczekiwany sposób.

Następnego dnia jego bezczelna żona ogłosiła, że odchodzi, a synów powinien wychowywać Bogdan, bo dzieci to teraz dla Zosi zbędny balast.

– Niech chłopcy mieszkają z tobą! To ty mnie oszukałeś i obiecałeś kiedyś złote góry. Gdybym wiedziała, co jesteś wart, zostawiłabym cię z twoją Agą. Ona do ciebie pasuje, a nie taka piękność i mądra jak ja! – wykrzyczała do słuchawki Zosia.

Bogdan nie był przygotowany na to, że żona zostawi mu dwóch synów.

– Za co mi taka kara?! – lamentował Bogdan, przygotowując się do rozwodu z Zosią.

Zosia nie zamierzała wychowywać dzieci, była zbyt zaabsorbowana romansem z nowym mężczyzną.
Bogdan z kolei też nie planował zostać samotnym ojcem i rezygnować ze swojego życia.

Rozwód z Zosią różnił się od rozwodu z Agnieszką.

Zosia chciała zdobyć wszystko, co miał mąż. Ale co najważniejsze, zdążyła ukłuć męża przed końcowym posiedzeniem sądu.
– Twoja Aga wyszła za Krzysztofa, wyobrażasz sobie?
– Skąd taka informacja? – burknął Bogdan, siedząc na ławce w zimnym korytarzu budynku administracyjnego.
– Wróbelki ćwierkają. A ty stary głupcze myślałeś, że żona do ciebie wróci ze swoim bogactwem! Ale nie, Krzysztof jest przystojniejszy, młodszy.

Zosia z nudów i z zazdrości śledziła Agnieszkę w mediach społecznościowych, i choć nie miały nic do podziału, niesmak pozostał.

Zosia uważała, że Agnieszce nie należy się jej szczęście. Tak samo myślał Bogdan, ale jeśli Zosią kierowała zazdrość, to Bogdan po prostu chciał wygodnego miejsca, gdzie nic nie musiałby robić i żyć na koszt Agnieszki.

Kiedyś przecież ją znosił? Dlaczego więc teraz mu odmówiła?

Taka jest historia Bogdana.