„Wygląda na to, że znów nas nie odwiedzi. Mój mąż i ja przyzwyczailiśmy się już do rozczarowań, więc staramy się, by nas to zbytnio nie dotykało,” żali się Karolina, która z niecierpliwością czekała na wizytę córki. „Co się stało tym razem? Czy to decyzja jej męża? Pamiętam, że nigdy się z nim nie dogadywaliśmy.” „Może, ale nasza córka niewiele nam mówi…”
Nigdy nie myślałam, że znajdę się w takiej sytuacji, czując się tak zdradzona przez rodzinę mojego męża. W zeszły weekend moja teściowa zwołała rodzinne spotkanie, aby omówić swój testament. Chciała, aby wszyscy byli obecni: jej dzieci, wnuki i my, zięciowie. To, co ujawniła, pozostawiło mnie bez słów i złamało serce. Mój mąż, który zawsze był dla niej wsparciem, został całkowicie pominięty. To gorzka pigułka do przełknięcia i nie mogę pozbyć się poczucia niesprawiedliwości.
Witam wszystkich. Chciałabym podzielić się z Wami bardzo osobistą historią, która od jakiegoś czasu rozgrywa się w moim życiu, pozostawiając mnie w stanie ciągłego niepokoju. Czuję się uwięziona w koszmarze bez wyjścia, a ciężar tego wszystkiego staje się nie do zniesienia. Każdej nocy leżę bezsennie, wpatrując się w sufit i zastanawiając się, jak to wszystko mogło pójść tak źle. Ale pozwólcie, że zacznę od początku. Mój mąż i ja jesteśmy małżeństwem od ponad dekady i myślałam, że znam go lepiej niż ktokolwiek inny. Aż pewnego dnia szept sąsiadki zmienił wszystko.
Mój mąż uważa, że nie nadaję się na matkę i nalega, aby oddać naszą nowo narodzoną córkę do adopcji. Jestem rozdarta i szukam wskazówek, jak poradzić sobie z tą bolesną sytuacją.
Wiktoria była stanowczo przeciwna, opierając się jak tylko mogła. „Zostawili mnie całkiem samą. Jest nudno jak diabli! Żadnych wnuków biegających wokół, nikogo do pouczania.”
