Moja mama nie pozwala mi żyć własnym życiem. Dzwoni do mnie bez przerwy, krytykując mnie za to, że nie spędzam z nią całego czasu. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam trójkę dzieci. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, a ja jestem przytłoczona własnymi obowiązkami. Mimo to, moja mama codziennie domaga się mojej uwagi i pomocy.
Małe dziecko jest zawsze szczęśliwe, gdy jego mama jest w pobliżu. Ale nie zawsze mogłam zapewnić mojej córce to szczęście. W miarę jak moja córka dorastała, stawała się coraz bardziej rozgoryczona światem. Wszystko było złe, wszystko było nie tak, a wszyscy byli winni temu, że jej życie nie układało się tak, jak chciała. Z czasem zaczęło to
Starała się zachować dobrą minę i ogólnie przedstawiać wszystko w lepszym świetle, ale robiła to raczej kiepsko. Z jej prób „zachowania twarzy” mogliśmy wywnioskować, że sytuacja była daleka od idealnej.
„To jest za słone, nie mogę tego jeść,” teściowa Sary odepchnęła talerz z grymasem. – Z twoją pomocą będę się długo dochodzić do siebie.
Jako jedyne dziecko w rodzinie, mogę śmiało powiedzieć, że wiem, co to znaczy być pod stałą kontrolą rodziców. Od najmłodszych lat moi rodzice starali się kontrolować każdy aspekt mojego życia. Moja mama zawsze była niespokojna i miała trudności z zarządzaniem swoimi emocjami. Mój tata był zupełnie inną osobą, co często prowadziło do konfliktów. Miałem bardzo nietypowe dzieciństwo i młodość. W przedszkolu dopiero zaczynałem się rozwijać.
Szukam porady, jak radzić sobie z uczuciem bycia ciężarem dla moich dzieci w wieku 72 lat.
Robi to od dzieciństwa. Było to w pewnym stopniu zrozumiałe, gdy był dzieckiem, ale teraz jest dorosły i nadal się z tego nie wyrosło. Od obwiniania chodnika, gdy się potknął, po oskarżanie krzesła, gdy uderzył się w palec, jego zachowanie tylko się nasiliło.
„Czy wszystko w porządku?” zapytała moja przyjaciółka. „Jestem zawalona obowiązkami w domu, nie mam na nic czasu. Chciałabym być dobrze przygotowana na…”
Mój tata nie przebiera w słowach i często wysyła mi gniewne wiadomości. Zablokowałam wiele numerów, ale on zawsze znajduje nowy, z którego może pisać. Treść wiadomości jest różna, ale zawsze pełna przekleństw. Mój ojciec życzy mi strasznych rzeczy, w tym śmierci i choroby. Jak ojciec może pisać takie rzeczy do własnej córki? On tego nie widzi jako coś złego.
Często czuję się odizolowana w domu. Rodzice mojego męża mieszkają daleko i nie mogą nam pomóc. Mają również wymagające prace. Chociaż rozumiem, że zatrudnienie niani jest opcją, nie rozwiązuje to emocjonalnej pustki.
Dom, który moi rodzice kupili dla nas jako prezent ślubny, stał się katalizatorem naszego rozwodu. To nie chodziło tylko o dom, ale wszystko zaczęło się rozpadać z jego powodu. Szczerze mówiąc, dopiero zaczynam wychodzić z depresji: sześć miesięcy temu byłam w bardzo ciemnym miejscu. Ale to nie znaczy, że wróciłam do bycia radosną i optymistyczną osobą, jaką byłam przed ślubem. Oto moja historia.
Matka Anny, choć w pełni zdolna do samodzielnego funkcjonowania, często dzwoniła do córki z pilnymi prośbami o pomoc. Te telefony często przychodziły późno w nocy lub wcześnie rano, zmuszając Annę do balansowania między wymagającą pracą a potrzebami matki. Ten ciągły cykl odbijał się na samopoczuciu Anny i nadwyrężał ich relację.
