Będąc dzieckiem urodzonym późno w życiu swoich rodziców, Michał znajduje się w trudnej sytuacji. W miarę jak jego rodzice się starzeją, odpowiedzialność za ich opiekę spada ciężko na jego barki, zmuszając go do przemyślenia swoich marzeń i aspiracji. Ta historia bada emocjonalne i praktyczne zmagania związane z równoważeniem obowiązków rodzinnych z osobistym rozwojem.
Przez lata zmagałam się z niepłodnością. Kiedy w końcu zaszłam w ciążę, mój mąż Marek i ja płakaliśmy z radości. Ale to nie był ostatni cud, który na nas czekał. Kilka miesięcy później odkryliśmy, że spodziewamy się bliźniąt. Nasza radość nie znała granic! Jednak odpowiedzialność była jeszcze większa. Było jasne, że będziemy musieli pracować dwa razy ciężej.
Nasza relacja miała swoje wzloty i upadki. Urodzony, gdy moi rodzice mieli już czterdzieści lat, zawsze odczuwałem przepaść pokoleniową. Jak tylko mogłem, wyprowadziłem się, woląc towarzystwo rówieśników i nie chcąc obciążać starzejących się rodziców. Nasza relacja nie była zła, ale dystans stworzył trudne do przezwyciężenia luki. Kiedy nadszedł czas, aby przenieść ją do domu opieki, decyzja była rozdzierająca.
