Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy ich. Myślałam
Gdy dorastaliśmy, nic się nie zmieniało. Zabierał wszystko, zwłaszcza jeśli należało do kogoś innego. Kiedy byliśmy dziećmi, ciągle się kłóciliśmy, bo zawsze zabierał moje zabawki.
„Sara, nie wiem co robić. Emilka chce jechać nad morze, ale opiekujemy się babcią,” powiedział Jan. „Dlaczego mi to mówisz?” zapytała Sara. „Czy możesz się nią zająć przez miesiąc?” „Ale ja mam pracę. Dobrze, możesz ją przywieźć.” Jan odetchnął z ulgą, że jego siostra się zgodziła. Jednak Sara nie była zachwycona tym pomysłem – jej babcia
Jestem przytłoczona opieką nad moim chorym ojcem. Jest bardzo stary i niezwykle chory. Z tego powodu nie mogę nawet pójść do szpitala czy na zakupy.
Kiedy chodzi o dziedziczenie, oczekiwania i rzeczywistość często się nie pokrywają. Liczysz na jedno, a dostajesz coś zupełnie innego. Ale dlaczego matka miałaby zrobić to własnej rodzinie?
Chcę zacząć od początku. Wychowywałam moją córkę sama. Lata temu mój mąż zostawił nas z problemami i długami. Wymagało to niesamowitego wysiłku, aby zarządzać wszystkim i wychować moją córkę. Jej ojciec, oczywiście, płacił alimenty, ale pieniądze nigdy nie wystarczały na pokrycie nawet podstawowych wydatków. Moja córka ma teraz 16 lat, a nagle jej ojciec ponownie się pojawił.
Każde Święto Dziękczynienia i każde święta zawsze obchodzimy w domu naszych rodziców. Mama przygotowuje całe jedzenie. Mama również daje jedzenie Alexowi i Racheli do zabrania do domu.
Mój tata nie przebiera w słowach i często wysyła mi gniewne wiadomości. Zablokowałam wiele numerów, ale on zawsze znajduje nowy, z którego może pisać. Treść wiadomości jest różna, ale zawsze pełna przekleństw. Mój ojciec życzy mi strasznych rzeczy, w tym śmierci i choroby. Jak ojciec może pisać takie rzeczy do własnej córki? On tego nie widzi jako coś złego.
Mam pięcioro dzieci—dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy były małe. Teraz wszystkie moje dzieci są dorosłe i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
Spędziłam większość życia pracując za granicą. Zarabiałam przyzwoicie, choć bardzo tęskniłam za dziećmi i rodziną. Zawsze przypominałam sobie, że robię to wyłącznie dla nich, aby zapewnić im dobre życie. Nikt inny by się tym nie zajął, tylko ja. W ostatnich latach praca stawała się coraz trudniejsza – nie byłam już młoda, a praca była wyczerpująca.
Mieszkając z mężem w małym wiejskim miasteczku, nigdy nie spodziewała się, że jej córka, która od lat jest mężatką i mieszka w mieście, podejmie tego wieczoru decyzję zmieniającą życie.
Przez lata zmagałam się z niepłodnością. Kiedy w końcu zaszłam w ciążę, mój mąż i ja byliśmy przeszczęśliwi. Ale to nie był ostatni cud, którego doświadczyliśmy. Kilka miesięcy później dowiedzieliśmy się, że spodziewamy się bliźniaków. Nasze szczęście nie miało granic! Ale odpowiedzialność była jeszcze większa. Było jasne, że będziemy musieli pracować dwa razy ciężej.
