Wielu starszych ludzi w Polsce cierpi z powodu samotności i bólu. Dlatego naszym obowiązkiem jest wspierać naszych starzejących się krewnych. W końcu to oni kiedyś troszczyli się o nas.
Po raz kolejny próbowałam jej wytłumaczyć, że nie możemy jej tu zostawić, w jej starym domu; musi się przeprowadzić. Moja mama ma 70 lat i
Jestem wdzięczna za wspierającego męża. Pracowaliśmy razem przez wiele lat, aby założyć biuro podróży. Chociaż teraz czasy są trudniejsze, udało nam się zaoszczędzić przyzwoitą sumę pieniędzy i kupić dwa przytulne domy – jeden dla nas i jeden dla naszej córki. Po rozważeniu wszystkich aspektów, kupiliśmy dom dla naszego dziecka. Czekaliśmy, aż nasza córka skończy
Mój syn ożenił się prawie dziesięć lat temu z kobietą, która była wcześniej zamężna i miała uroczą córkę. Przyjęłam ją i jej dziecko z otwartymi ramionami. Zawsze wspierałam młodą rodzinę, czasem finansowo, czasem opiekując się dziećmi, aby mój syn i jego żona mogli mieć trochę wolnego czasu. Moje relacje z synową nigdy nie były świetne, ale nigdy się nie kłóciłyśmy. Jej pierwsze
Problemy z moją córką zaczęły się lata temu. Emocjonalny dystans pojawił się wcześnie, a w wieku 15 lat, Ania przestała dzielić się ze mną swoim życiem.
„Mama mojego taty nigdy mnie nie uwzględniała, jakbym nie była jej wnuczką,” skarży się Emilia swojej przyjaciółce. „Wyobraź sobie, jak to jest być całkowicie pominiętą.”
Robi to od dzieciństwa. Było to w pewnym stopniu zrozumiałe, gdy był dzieckiem, ale teraz jest dorosły i nadal się z tego nie wyrosło. Od obwiniania chodnika, gdy się potknął, po oskarżanie krzesła, gdy uderzył się w palec, jego zachowanie tylko się nasiliło.
Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy ich. Myślałam
Gdy dorastaliśmy, nic się nie zmieniało. Zabierał wszystko, zwłaszcza jeśli należało do kogoś innego. Kiedy byliśmy dziećmi, ciągle się kłóciliśmy, bo zawsze zabierał moje zabawki.
„Sara, nie wiem co robić. Emilka chce jechać nad morze, ale opiekujemy się babcią,” powiedział Jan. „Dlaczego mi to mówisz?” zapytała Sara. „Czy możesz się nią zająć przez miesiąc?” „Ale ja mam pracę. Dobrze, możesz ją przywieźć.” Jan odetchnął z ulgą, że jego siostra się zgodziła. Jednak Sara nie była zachwycona tym pomysłem – jej babcia
Jestem przytłoczona opieką nad moim chorym ojcem. Jest bardzo stary i niezwykle chory. Z tego powodu nie mogę nawet pójść do szpitala czy na zakupy.
Kiedy chodzi o dziedziczenie, oczekiwania i rzeczywistość często się nie pokrywają. Liczysz na jedno, a dostajesz coś zupełnie innego. Ale dlaczego matka miałaby zrobić to własnej rodzinie?
