W swoich wczesnych trzydziestkach skupiali się na karierze i osobistych celach. Postanowili poczekać z założeniem rodziny. Ale kiedy ich dziecko się urodziło, dziadkowie, którzy obiecali pomoc, zniknęli bez śladu.
Mam na imię Emilia, mam 35 lat. Od trzech lat jestem żoną Michała. To mój drugi mąż. Mój pierwszy mąż był moją miłością z czasów studiów: piękna historia, która zakończyła się zdradą i nieporozumieniem. Z tego małżeństwa mam syna o imieniu Eryk, który urodził się w 2014 roku. W tym samym roku się rozstaliśmy.
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że ktoś może mnie tak bardzo zawieść. Próbowałam zrozumieć sytuację i powody, które za nią stoją, ale nie wszystko da się wytłumaczyć. Od dzieciństwa moja córka zawsze była blisko mnie, ale to zdarzenie zmieniło wszystko.
Na początku starałam się jej przypodobać, ale potem zrozumiałam, że to bezcelowe. Kiedy przeprowadziliśmy się do własnego domu, sytuacja tylko się pogorszyła.
Moje córki mieszkają w tym samym mieście co ja, ale mój syn przeprowadził się do Warszawy z powodu pracy i postanowił tam zostać. Kocham wszystkie moje dzieci, ale ta sytuacja z moją synową wprawiła mnie w osłupienie.
Jakie zawody mają wasi ojcowie? Budowlaniec, lekarz, nauczyciel? Mój biologiczny ojciec przez całe życie był kierowcą ciężarówki. Podróżował, spotykał ludzi i obserwował świat. Przynajmniej tak sobie wyobrażałem jako dziecko. W końcu nie mieszkaliśmy razem: mój ojciec opuścił nas, gdy miałem sześć lat. Mama zawsze mówiła, że gonił za marzeniem. Nie byli sobie przeznaczeni. Wkrótce, w naszym życiu
Jej mąż to wspaniały człowiek – pracowity, troskliwy i kochający ojciec. Ale Ania jest nieszczęśliwa i zdeterminowana, by odejść. Nie rozumiem, co się stało z moją córką.
Myślałam, że miesięczny pobyt u babci będzie świetną letnią przerwą dla mojej córki. Ale po zaledwie trzech dniach otrzymałam telefon z żądaniem, bym ją zabrała. Moi rodzice nie byli zadowoleni.
Emilia, 29-letnia świeżo upieczona mama na urlopie macierzyńskim, starała się jak mogła wspierać swojego męża i nie obciążać go swoimi problemami. Jednak po narodzinach ich syna, wszystko się zmieniło. Nie znalazła zrozumienia ani pomocy u swojego męża. Jej przyjaciółka powiedziała jej, że to jej wina.
Dylemat wyboru między profesjonalną opieką nad dzieckiem a obowiązkami rodzinnymi. Dlaczego miałabym poświęcać swój spokój ducha dla potrzeb finansowych mojej siostry?
Wszyscy moi znajomi mówili, że to zły pomysł i że nie powinnam tak często pomagać dorosłym dzieciom. Jednak czułam, że to konieczne. Kiedy moja córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała na tydzień, aby zająć się wnukiem, podczas gdy ona przygotowuje się do egzaminów, zgodziłam się bez wahania. Okazało się, że pomoc była potrzebna nie tylko przy wnuku, ale także w zarządzaniu całym domem.
Jak poradzić sobie z emocjonalnym rollercoasterem życia po porodzie, mając wspierającą teściową i nieobecną mamę. Szukam rad, jak poradzić sobie z tymi mieszanymi uczuciami.
