Komisja rekrutacyjna w ogóle nie przejmowała się tym, że pochodzę z małego miasteczka daleko od miasta. Moja przyszła kariera miała być związana z bankowością i finansami. W ostatnim dniu procesu rekrutacyjnego pojawił się niespodziewany problem rodzinny, który wystawił moją cierpliwość i opanowanie na próbę.
Mam syna o imieniu Wiktor, który ma 6 lat. Wiktor nie ma żadnych umiejętności artystycznych ani talentów, ale uwielbia rysować. W naszym domu mamy specjalne miejsce, gdzie trzymamy wszystkie rysunki Wiktora. Nawet jeśli nie są doskonałe, wkłada w nie dużo wysiłku. Wśród tych rysunków są portrety mnie i mojej mamy, ponieważ spędzamy razem dużo czasu.
To zdarzenie miało miejsce w małym miasteczku w Polsce, gdzie moja mama wysyłała mnie na wakacje. Mieszkałam z dziadkami, nie miałam tam przyjaciół i uwielbiałam słuchać opowieści dziadka o historii naszej rodziny.
Trudno teraz nie zagubić się w starych zdjęciach. Oto wycieczka do Tatr, oto przyjęcie urodzinowe mojej mamy, a oto mój mąż na ślubie swojej siostry.
Nie rozumiem mojego zięcia. Zabrania mi przychodzić do ich domu i opiekować się moim wnukiem. Mój zięć jest bardzo dobrym mężem. Bardzo kocha moją córkę, dobrze zarabia i jest świetną głową rodziny. Bardzo kocha też swojego syna, ale ponieważ dużo pracuje, widzi go tylko wtedy, gdy śpi i w weekendy. Problem w tym, że wierzy, że jego
Moja dobroduszna mama oddała swoje dziedzictwo, dom, na rzecz swojej starszej siostry. Ciocia Grażyna mieszka w małym dwupokojowym mieszkaniu ze swoim synem, synową i dwójką wnuków. Tymczasem ja mieszkam z teściami i oszczędzam na kredyt hipoteczny. Mój młodszy brat również potrzebuje wsparcia, ale wydaje się, że mojej mamie to nie przeszkadza. Ciocia Grażyna jest starsza od mojej mamy.
Chociaż wiele osób uważa, że rodzeństwo często się nie dogaduje, ja i Krystian byliśmy inni. Zawsze się mną opiekował, ale wszystko zmieniło się, gdy rodzice kupili mi dom.
Wiktoria była stanowczo przeciwna, opierając się jak tylko mogła. „Zostawili mnie całkiem samą. Jest nudno jak diabli! Żadnych wnuków biegających wokół, nikogo do pouczania.”
Relacje rodzinne są dla mnie niezwykle ważne i nie mogę znieść, gdy ktoś je lekceważy lub, nie daj Boże, zdradza. Dlatego, aby nie być hipokrytką, musiałam trzymać się swoich zasad, nawet jeśli chodziło o mojego własnego syna. Zdradził swoją żonę i opuścił ją dla innej kobiety, porzucając przy tym swoją sześcioletnią córkę. Taki czyn jest dla mnie niewybaczalny.
Natalia jest w ciąży ze swoim chłopakiem, który, podobnie jak ona, ma dwadzieścia lat. Oboje uczęszczają na ten sam uniwersytet. – mówi Gabriela, która ma dwadzieścia siedem lat.
Za to, że wychowałaś mnie sama, za to, że zawsze mnie kochałaś i wspierałaś. Za to, że mnie chroniłaś i okazywałaś cierpliwość. Ale teraz się boję. W końcu najprawdopodobniej będę musiała złamać swoją obietnicę.
Mam na imię Piotr. Głęboko cenię swoją rodzinę, wartość, którą zaszczepił we mnie mój ojciec, zawsze podkreślając, że nic nie jest ważniejsze od rodziny. Był filarem siły i wsparcia dla nas wszystkich, w tym dla naszych dalszych krewnych. Zapewniał wsparcie finansowe i emocjonalne każdemu. Niestety, odszedł, ale jego nauki pozostały ze mną. Od najmłodszych lat starałem się
