– Moja córka zaraz skończy czterdzieści lat! – mówi sześćdziesięciopięcioletnia pani Kowalska. – Postanowiliśmy zorganizować rodzinne spotkanie w tym roku. Minęły wieki, odkąd wszyscy się widzieliśmy, nawet nie pamiętam, kiedy to było ostatni raz! Moja córka niedawno przeprowadziła się do nowego domu i jest w trakcie remontu, więc zdecydowaliśmy się zaprosić wszystkich do nas. Mamy dom z czterema sypialniami.
Nigdy nie przypuszczałam, że mój świat może się tak szybko zawalić. Tata i moja najlepsza przyjaciółka… Jak mam sobie z tym poradzić?
Nigdy nie rozumiałam, kiedy ludzie mówili, że żadne dziecko nie jest obce. Dla mnie są. Na przykład syn mojego męża z pierwszego małżeństwa jest dla mnie zupełnie obcy. Niestety, nie mam własnych dzieci i nigdy mieć nie będę. Ale mam siostrzeńca, który jest dla mnie jak syn. Mój brat zmarł wcześnie, więc wychowałam go sama.
Pozwoliłam mojej córce i jej mężowi zamieszkać w moim domu, gdy przechodzili trudny okres, ale zaczęli ustalać własne zasady. Nie mogę na to pozwolić, bo to mój dom, więc wszystko będzie po mojemu. Moja córka postanowiła wyjść za mąż przed ukończeniem studiów. Próbowałam ją przekonać, by nie podejmowała tak pochopnej decyzji, ale nie posłuchała.
Nazwał mnie złą matką, zabrał naszego syna i groził odebraniem mi praw rodzicielskich. Zamiast walczyć, postanowiłam dać mu szansę. Dałam mu miesiąc na udowodnienie się.
Moja matka złożyła pozew o rozwód, gdy byłem w przedszkolu, a ojciec musiał płacić alimenty przez lata. Widzieliśmy się od czasu do czasu, ale emocjonalne obciążenie było ogromne.
Moja pierwsza miłość rozkwitła w liceum. Tomek był dwa lata starszy, a my byliśmy zupełnymi przeciwieństwami. Ja zawsze martwiłam się o oceny, a Tomek ledwo przejmował się szkołą. Tomek nigdy mnie nie zauważał, aż do końca liceum, kiedy oficjalnie zaczęliśmy się spotykać. Lata później, po burzliwym małżeństwie i bolesnym rozwodzie, chciałam wrócić do Tomka. Jednak mój syn, Kacper, zżył się z ojczymem i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
„To wystarczy na cały miesiąc!” – powiedział mój mąż, twierdząc, że ludzie przeżywają na zupkach chińskich przez miesiące. Teraz to on będzie je jadł! – opowiedziałam przyjaciółce po tym, co się wydarzyło.
Kiedy miałam 4 lata, mój ojciec opuścił naszą rodzinę. Niedługo potem moja matka wyjechała do innego stanu, aby związać koniec z końcem. Podczas jej nieobecności tęskniłem za jej obecnością. Wychowywany przez babcię, nauczyłem się czytać i pisać, ale zawsze czułem pustkę. Mimo posiadania rodziców, czułem się zupełnie samotny. Obiecałem sobie
Jestem niezwykle dumna z mojej córki i uważam, że jest wyjątkową osobą. Szczególnie jestem z niej dumna, ponieważ wychowałam ją sama, po tym jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedynym pocieszeniem był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce.
Myślałem, że nie muszę się dokładać, bo stać mnie było na drogi prezent. Moja siostra ma 30 lat i jest mężatką od trzech lat. Oto dlaczego żałuję, że zgodziłem się na jej prośbę.
Byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Pierwsze trzy lata były pełne szczęścia, ale potem wszystko zaczęło się sypać. Nigdy nie przypuszczałam, że mój mąż okaże się tak bezduszny i samolubny. Mieliśmy dwie córki, Emilię i Zosię. Ale mój mąż nigdy nie pomagał mi w ich wychowywaniu. Ciągle się kłóciliśmy. Wszystko zmieniło się w dniu, kiedy postanowiłam odejść.
