Mieszkając samotnie z minimalnym kontaktem z moimi dwoma synami, czułam się coraz bardziej izolowana. Jednak w momencie, gdy zdecydowałam się zostawić dom mojej bratanicy, Julii, moi synowie nagle się pojawili, ujawniając swoje prawdziwe zainteresowania.
„Cześć, Ewa, jak się masz? Co u Ciebie słychać?” – „Cześć, Halina, wszystko w porządku. Dzieci przyjechały na święta, przyprowadziły wnuki… Są takie słodkie, przyniosły zakupy, wszyscy się zebrali, gotowali, nakrywali do stołu… i nikt się nie zmęczył, wszyscy się dobrze bawili…” – „Masz szczęście z synową. Mój syn trafił na dość dziwną, w ogóle nie jest jak żona.” – „Dlaczego? Myślałam, że…”
Jako matka dwójki dorosłych dzieci, Izaaka i Izabeli, zawsze wierzyłam, że więzi rodzinne będą silne przez lata. Wyobrażałam sobie przyszłość, w której moja córka będzie moją najbliższą towarzyszką w późniejszych latach. Pomimo moich starań, aby pielęgnować te więzi, rzeczywistość malowała inny obraz. Ta historia bada złożoność relacji rodzinnych, oczekiwania, które sobie stawiamy, i trudne prawdy, z którymi czasami musimy się zmierzyć.
