„To wystarczy na cały miesiąc!” – powiedział mój mąż, twierdząc, że ludzie przeżywają na zupkach chińskich przez miesiące. Teraz to on będzie je jadł! – opowiedziałam przyjaciółce po tym, co się wydarzyło.
Jestem niezwykle dumna z mojej córki i uważam, że jest wyjątkową osobą. Szczególnie jestem z niej dumna, ponieważ wychowałam ją sama, po tym jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedynym pocieszeniem był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce.
Moja dobra mama postanowiła oddać swoje dziedzictwo, dom, swojej starszej siostrze. Ciocia Lidia zmaga się z trudnościami, mieszkając w małym mieszkaniu z synem, synową i dwójką wnucząt. Tymczasem ja mieszkam z teściami i oszczędzam na kredyt hipoteczny, a mam jeszcze młodszego brata, o którego muszę się troszczyć. Wydaje się, że moja mama nie przejmuje się moją sytuacją.
Początkowo wszystko układało się dobrze, ale z czasem napięcia między teściami zaczęły narastać. Pracowałem jako robotnik w fabryce, a moja żona, Anna, była pielęgniarką w lokalnym szpitalu.
„Tomek, nie mam na to czasu. Muszę się przygotować do ślubu. Chcesz, żeby wszystko było idealne dla twojego taty, prawda?” odpowiedziała Sara, nie odrywając wzroku od telefonu.
Żyjąc swoim życiem mimo posiadania dwójki dzieci, często zostawia swoje pociechy z wiekową matką. Na przykład, w Sylwestra zostawiła swoich synów z babcią i pojechała w góry z przyjaciółmi. Problem polega na tym, że
Sara siedziała naprzeciwko swojej młodszej siostry, Ewy, błagając desperacko: „Ewa, proszę, pozwól nam zostać w twoim wynajmowanym mieszkaniu. Jesteśmy rodziną! Znasz naszą sytuację – bezdomność, trójka dzieci i niestabilna praca mojego męża.” Ewa westchnęła, wiedząc, jak skomplikowana jest ta sytuacja.
Wczoraj wieczorem wrócili do domu około ósmej, gdy jedliśmy kolację. Weszli, krótko nas przywitali, a kiedy zaproponowałam, żeby dołączyli do naszego posiłku, odmówili i zamknęli się w swoim pokoju.
„Okruche na blacie, a lodówka to tylko zimne, puste pudełko. Jej brat i jego dzieci znowu tu byli i wyczyścili nas do cna,” mruknął, podnosząc telefon.
Jeszcze kilka miesięcy temu Jan nie mógł nawet myśleć o spokoju ducha. Jego bliscy dzwonili do niego co 10-12 godzin. Jego własna córka, jej mąż i ich dzieci borykali się z problemami, a Jan czuł ciężar ich kłopotów na swoich barkach.
Moja mama nalega, żebym jak najszybciej zaszła w ciążę. Ciągle się kłócimy, ponieważ nasze wizje szczęścia i życia rodzinnego są diametralnie różne.
Myślałem, że moja emerytura, choć skromna, pozwoli mi żyć, jeśli nie w luksusie, to przynajmniej nie w biedzie. Też im zazdrościłem, mówiąc, że nie mogę
