Nadal nie mogę się uspokoić. Tydzień temu musiałam wyrzucić moją córkę z domu. Szczerze mówiąc, nie żałuję swoich działań. Sama sobie na to zasłużyła, razem ze swoim chłopakiem. Wróciłam z pracy i zastałam nieproszonych gości. Zawsze cieszyłam się z wizyt mojej córki, ale sześć miesięcy temu wydarzyło się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. Wróciłam do domu
Postanowiła uczcić swoje 60. urodziny wielką imprezą — na dachu eleganckiej restauracji w centrum miasta, z muzyką na żywo i DJ-em. Zaprosiła przyjaciół, byłych kolegów i rodzinę. Jednak noc nie zakończyła się tak, jak sobie wymarzyła.
Byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Pierwsze trzy lata były pełne szczęścia, ale potem wszystko zaczęło się sypać. Nigdy nie przypuszczałam, że mój mąż okaże się tak bezduszny i samolubny. Mieliśmy dwie córki, Emilię i Zosię. Ale mój mąż nigdy nie pomagał mi w ich wychowywaniu. Ciągle się kłóciliśmy. Wszystko zmieniło się w dniu, kiedy postanowiłam odejść.
Stojąc na stołku, próbuje myć naczynia, czasem je upuszczając i tłukąc, płacząc. Pocieszam ją, a potem ponownie myję talerze i kubki z powodu jakości pracy mojego małego pomocnika.
Gerard nalega na zachowanie wszystkiego tak, jak było dekady temu, zabraniając nam zmieniać cokolwiek. Nasz dom bardziej przypomina muzeum niż miejsce do życia. Każda próba wprowadzenia odrobiny nowoczesności kończy się konfrontacją.
Mogłem rzucić studia lata temu, ale obiecałem Kasi, że zdobędę dyplom. Jestem przyzwyczajony do dotrzymywania obietnic, bez względu na wszystko. Podczas studiów mieszkaliśmy razem w akademiku.
„Przestań płakać! Nigdy niczego ci nie obiecywałem! Nie chcę ciebie ani dziecka!” krzyknął Kamil. Odwrócił się i odszedł. Siedziałam na ławce w parku przez długi czas, pogrążona w myślach.
Hania nie chciała przeprowadzać się do swojego ojca. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jej tata miał swoje własne problemy i z pewnością nie potrzebował dodatkowego stresu związanego z obecnością małych dzieci.
Do naszego bloku wprowadził się wspaniały sąsiad… Tak mogłabym zacząć swoją opowieść, ale już teraz czuję się nieswojo z powodu uwagi, jaką mi poświęca. To powoduje kłótnie z moim mężem. Zarówno mój mąż Piotr, jak i ja mamy po 47 lat. Przeszliśmy przez wiele, a teraz jest to czas, kiedy
Jak mogło mi się to przytrafić? Jak mogłem się nie oprzeć? Śmiali się i mówili, że dopóki sam tego nie doświadczę, nie zrozumiem. To trwało już od dłuższego czasu.
Mam starą przyjaciółkę z liceum. Teraz, jako nowa mama, nie mogę nawet wyjść do kawiarni, a bez kontaktów towarzyskich życie wydaje się izolujące.
Hania nie chciała przeprowadzać się do swojego ojca. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jej tata miał swoje własne problemy i z pewnością nie potrzebował dodatkowego stresu związanego z obecnością małych dzieci.
