Po śmierci mojego męża, jedyną pociechą stał się dla mnie jego głos, który wciąż rozbrzmiewał na dworcu kolejowym, gdzie pracował przez lata. Kiedy nagrania zostały zastąpione, poczułam się, jakbym straciła go po raz drugi. Zdesperowana, postanowiłam walczyć o ostatni ślad po nim, choć rodzina i otoczenie nie rozumiały mojej determinacji.
To opowieść o tym, jak po 38 latach od rozstania odnalazłem mojego syna, którego zmuszono mnie oddać do adopcji. Przez lata walczyłem z poczuciem winy, samotnością i nadzieją, że kiedyś go odnajdę. Nasze spotkanie po latach zmieniło wszystko – i mnie, i jego.
Po śmierci mamy odziedziczyłam z siostrą działki w ogrodach działkowych. Teraz siostra twierdzi, że jej ziemia jest bezwartościowa i żąda zamiany. Opowiadam o bólu, żalu i rodzinnych konfliktach, które wybuchły w cieniu wspólnej straty.
Zgodziłam się przyjąć pod swój dach dawną przyjaciółkę i jej syna, wierząc, że to będzie miłe spotkanie po latach. Szybko jednak okazało się, że ta decyzja wywróci moje życie do góry nogami i wystawi na próbę moje relacje rodzinne. Teraz zastanawiam się, czy można było przewidzieć konsekwencje zwykłego gestu gościnności.
Na wózku, patrzyłam w dal. Moje piękne, luźne włosy zaczęły już siwieć. Długa biała suknia była ozdobiona misternymi haftami. W dłoniach trzymałam bukiet białych róż. Obok mnie stał on. Wysoki, przystojny i silny. Przechodnie często spoglądali na naszą parę. Niektórzy z podziwem, inni z litością.
