W tamtym czasie nasza córka Emilia miała 16 lat, a nasz najmłodszy syn Jakub miał siedem. Oboje dzieci właśnie szykowali się do szkoły. Licealistka i pierwszoklasista. Wydatki były znaczne. Nie wiedzieliśmy, że ta decyzja wróci do nas jak bumerang.
Tym razem nie chciała wychodzić ani otrzymywać pieniędzy. Chciała przyjść i porozmawiać o czymś osobistym. Zgodził się ciepło i umówił spotkanie.
Jako emerytka nie mogę już zapewniać wsparcia finansowego. Najwyraźniej mój syn już mnie nie potrzebuje, ponieważ nie zaprasza mnie do siebie ani nie odwiedza z wnuczką. To bolesne uświadomić sobie, że mój syn mnie wykorzystywał. Pracowałam całe życie, aby dać mu to, co najlepsze. Podejmowałam się wielu prac i w końcu zdobyłam dobrą posadę przed czterdziestką.
Od najmłodszych lat moja córka była zdeterminowana, aby poślubić bogatego mężczyznę. Nie obchodził jej jego charakter, tylko to, że mógł zapewnić jej życie w luksusie. Teraz chce się rozwieść, ale nie mogę pozwolić jej zmarnować swojej złotej szansy.
Do trzeciego roku życia wierzyłam, że nazywam się „Dynia”. Dlaczego? Bo tak nazywał mnie mój tata. Gdy dorastałam, ten czuły przydomek nabrał innego znaczenia, gdy zaczęłam dostrzegać złożoność zachowań mojego ojca.
Skupiłam się na pracy w naszej rodzinnej kawiarni, aby uniknąć przepracowania. Po remoncie kawiarni, moi rodzice zorganizowali przyjęcie i zaprosili znajomych. Wtedy go poznałam.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam, że jest niezwykłą osobą. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedyną pociechą był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce. Teraz moja córka wspiera mnie finansowo, ale nalega, aby jej mąż nigdy się o tym nie dowiedział.
Rosnące wymagania naszej powiększającej się rodziny nigdy mnie specjalnie nie martwiły, ale każdy ma swoje granice. Zawsze starałam się wszystkich uszczęśliwić, ale czasami miarka się przebiera.
Mama właśnie powiedziała mi i mojej siostrze, że musimy znaleźć nowe miejsce do życia. Mamy na to miesiąc. Jakieś rady, co robić dalej?
Jesteśmy małżeństwem od dwudziestu lat, a moja żona wciąż potrafi mnie zaskoczyć. Odziedziczyła fortunę, ale odmawia inwestowania pieniędzy. Wierzy w przynoszenie radości ludziom, więc planuje otworzyć kocią kawiarnię. Nigdy nie poznałem jej ciotki, Lindy, która zostawiła jej spadek. Linda, siostra mojej teściowej, opuściła miasto zaraz po szkole średniej. Zakochała się, rzuciła studia i zostawiła przyjaciół.
Nasza sąsiadka hodowała kotki syjamskie, więc mogliśmy mieć jednego bez dużych wydatków. Ale mój mąż odwrócił się ode mnie i zaczął krzyczeć, że w
W wieku 72 lat Anna zaczęła myśleć o swojej przyszłości i zdecydowała się poszukać domu opieki. „Widziałam, jakie są ładne w serialach telewizyjnych,” mówi swoim przyjaciółkom. „Zapewniają dobre jedzenie, opiekę 24/7, zabierają na spacery, a warunki są wspaniałe.” Jednak Anna jest stanowcza w swojej decyzji, aby nie pomagać finansowo swojemu synowi, wierząc, że mógłby osiągnąć więcej samodzielnie.
