W tej historii 40-letni mężczyzna i jego 38-letnia żona zmagają się z trudnościami w relacjach rodzinnych. Po dziesięciu latach małżeństwa i z dwójką małych dzieci, stają przed wyzwaniem, gdy matka żony przekazuje swój dom synowi i przeprowadza się do odległej chatki. Teściowa prosi o pomoc w remontach, co prowadzi do napięć i nierozwiązanych problemów.
Mam już wystarczająco dużo obowiązków w weekendy, ale teściowie zawsze znajdują dla mnie jakieś zadanie. Zapraszają mnie, ale tylko ich syn może odpoczywać. Ja jestem tam uwięziona, pracując.
Za to, że wychowała mnie sama, za to, że zawsze mnie kochała i wspierała. Za to, że mnie chroniła i okazywała cierpliwość. Ale teraz się boję. W końcu najprawdopodobniej będę musiał złamać swoją obietnicę.
Pomimo plotek rozpuszczanych przez mojego brata o naszej rzekomej chciwości i niechęci do pomocy, mój mąż i ja próbowaliśmy zbudować nasz biznes. Stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom, a gdy wydawało się, że wszystko zaczyna się układać, wszystko się rozpadło.
„Pobraliśmy się rok temu. Michał pracował w firmie mojego ojca, szybko się wykazał i wkrótce stał się prawą ręką mojego ojca. Aby wychować godnego następcę, mój ojciec postanowił nas przedstawić, mając nadzieję, że w końcu się pobierzemy,” wspomina Emilia. „Michał wydawał się idealny—uczciwy, inteligentny, a co najważniejsze, czarujący i troskliwy. Spotykaliśmy się przez trzy miesiące, zanim mi się oświadczył…”
Nigdy nie utrzymywał kontaktu z synem. W rzeczywistości każda pomoc, którą oferował, była wymuszona. Brakowało mu jakiegokolwiek instynktu ojcowskiego. Niedawno ponownie wyszłam za mąż. Ale sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
Po powrocie do pracy z urlopu macierzyńskiego musiałam godzić dwie zmiany, obawiając się, że mąż mnie opuści. Ta obawa trwała aż do momentu, gdy
„Mama mojego taty nigdy mnie nie uwzględniała, jakbym nie była jej wnuczką,” skarży się Emilia swojej przyjaciółce. „Wyobraź sobie, jak to jest być całkowicie pominiętą.”
Robi to od dzieciństwa. Było to w pewnym stopniu zrozumiałe, gdy był dzieckiem, ale teraz jest dorosły i nadal się z tego nie wyrosło. Od obwiniania chodnika, gdy się potknął, po oskarżanie krzesła, gdy uderzył się w palec, jego zachowanie tylko się nasiliło.
Refleksja nad tym, że najszczęśliwszym dniem mojego życia był ten, kiedy przeprowadziłam się do miasta. Jako dziewczyna, która dorastała w małym miasteczku, nie lubię ciszy, świeżego powietrza ani ogrodnictwa. Rozumiem, że niektórzy mogą się ze mną nie zgadzać, ale taka już jestem. Wolę mieć dostęp do
Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy ich. Myślałam
Mając trzydzieści pięć lat, wciąż zmagam się z niespełnionymi obietnicami mojego ojca. To jakby utknął w pętli, składając wielkie zobowiązania, ale nigdy ich nie realizując. Nie mogę przyzwyczaić się do tego wzorca rozczarowania.
