Moje życie toczyło się w cieniu rodzinnych konfliktów, przemilczanych żalów i codziennych dramatów. Od dzieciństwa uczyłam się, że milczenie jest bezpieczniejsze niż prawda, ale z czasem ta cisza zaczęła mnie dusić. Dziś opowiadam swoją historię, by zapytać: czy milczenie naprawdę chroni, czy tylko pogłębia samotność?
Mam na imię Zuzia i nigdy nie zapomnę tego wieczoru, kiedy moje marzenia o balu zostały zdeptane przez własnych rodziców. Zamiast wsparcia usłyszałam śmiech i kpiny, które bolały bardziej niż jakiekolwiek słowa koleżanek. Czy można wybaczyć najbliższym, gdy to oni stają się naszymi największymi prześladowcami?
Mam na imię Zosia i przez sześć lat czekałam, aż mama po mnie wróci. Każdy dzień w domu dziecka był walką z tęsknotą i nadzieją, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która zmieniła wszystko. To historia o stracie, miłości i odnajdywaniu siebie na nowo.
Jadłam mdłe jedzenie, nosiłam używane ubrania, nigdy nie byłam w parkach rozrywki i nigdy nie mieliśmy wakacji nad morzem. Nawet nie dostałam roweru. Biedna ja. Cóż, nie narzekam.
