Po tym, jak moje dzieci wyprowadziły się i założyły własne rodziny, znalazłam się sama. Na początku zaakceptowałam to jako normalną część życia, ale potem sytuacja się zmieniła.
Cześć wszystkim. Chciałabym podzielić się historią, która rozgrywa się w moim życiu i codziennie mnie prześladuje. Nie wiem, co robić, a moje nerwy są napięte do granic możliwości. Każdej nocy płaczę w poduszkę, zanim zasnę. I tak nikt mnie nie słyszy. Ale zacznijmy od początku. Mój mąż i ja jesteśmy
Pięć lat temu wydarzenie podzieliło nasze życie na 'przed’ i 'po.’ Nasza najstarsza córka opuściła swojego pierwszego męża dla innego mężczyzny, co doprowadziło do rodzinnego rozłamu, który wydaje się nieodwracalny.
– Cześć, Aniu. Jak leci? Coś nowego?
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam, że jest niezwykłą osobą. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedyną pociechą był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce. Teraz moja córka wspiera mnie finansowo, ale nalega, aby jej mąż nigdy się o tym nie dowiedział.
To był trzeci rok liceum. Nie wiem dlaczego, ale tak bardzo go lubiłam, że przez wszystkie lata w szkole marzyłam tylko o nim i o nas razem. Teraz jego stara miłość wróciła do naszego miasta, a ja boję się, że jego uczucia do niej mogą odżyć.
Po licznych kłótniach w końcu zaakceptowałam prośbę mojego syna, aby trzymać się z dala od jego życia i życia jego żony. Poprosił mnie, abym nie dzwoniła co drugi dzień i nie pytała o ich samopoczucie. Teraz zdaję sobie sprawę, że mogłam wcześniej przekraczać granice, ale trudno mi kontrolować swoje emocje. Ta decyzja doprowadziła do niespodziewanego i bolesnego rezultatu.
Trudno teraz nie zagubić się w starych zdjęciach. Oto wycieczka do Tatr, oto przyjęcie urodzinowe mojej mamy, a oto mój mąż na ślubie swojego brata.
Żal mi mojego męża; nie zasłużył na to. I nie wyrzuciłam mojej teściowej—nikt tego nie zrobił. Ona po prostu nie chce wrócić po tym, jak odeszła.
Jest takie powiedzenie: „Co z oczu, to z serca.” Często przypominam sobie o tym po rozmowach z moją mamą. Wydaje się, że zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Przynajmniej tak się zachowuje. Po ukończeniu szkoły średniej wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka. Nie widziałam tam dla siebie przyszłości, więc spakowałam walizki i wyjechałam.
Problemy z moją córką zaczęły się lata temu. Emocjonalny dystans pojawił się wcześnie, a w wieku 15 lat, Ania przestała dzielić się ze mną swoim życiem.
„Mama mojego taty nigdy mnie nie uwzględniała, jakbym nie była jej wnuczką,” skarży się Emilia swojej przyjaciółce. „Wyobraź sobie, jak to jest być całkowicie pominiętą.”
