Młoda para otrzymała dom jako prezent ślubny. Mieszkali tam już kilka miesięcy przed ślubem, ale teraz dom oficjalnie należy do syna. Po ślubie teściowa i synowa nie mogły się dogadać – dom miał być ich wspólny, ale formalności wciąż są w toku. Co więcej, nie pozwalają synowej zostać dopisaną do aktu własności.
Po ukończeniu studiów udało mi się przypadkiem zdobyć pracę w renomowanej firmie. Nauczyłam się tam wszystkiego i wspięłam się po szczeblach kariery. Jan również dołączył do firmy w tym samym czasie.
Brutalna rzeczywistość była taka, że badania medyczne wykazały, że mój mąż nie może być biologicznym ojcem. Mimo to, nie chcieliśmy się poddać w obliczu tego wyzwania.
Kiedy ich córka wyjechała za granicę z rodziną, pozostanie w domu stało się dla Jana nie do zniesienia. Jego żona, Maria, uwielbiała ich córkę i wnuki. Każda rozmowa w ich domu kręciła się wyłącznie wokół dzieci i ich dobrostanu. Nie było innych tematów do omówienia. Może po prostu nie chcieli ich znaleźć. Teraz, gdy ich bliscy byli daleko
Teraz mój mąż, Jan, pracuje jako inżynier w dużym zakładzie produkcyjnym. Ale wiele lat temu przeprowadził się do naszego miasta z małej wsi. Jan chciał studiować na uczelni, ale incydent z moim ojcem pozostawił trwałą urazę.
Moja pierwsza miłość rozkwitła w liceum. Tomek był dwa lata starszy, a my byliśmy zupełnymi przeciwieństwami. Ja zawsze martwiłam się o oceny, a Tomek ledwo przejmował się szkołą. Tomek nigdy mnie nie zauważał, aż do końca liceum, kiedy oficjalnie zaczęliśmy się spotykać. Lata później, po burzliwym małżeństwie i bolesnym rozwodzie, chciałam wrócić do Tomka. Jednak mój syn, Kacper, zżył się z ojczymem i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
Większość życia spędziłam pracując za granicą. Zarabiałam przyzwoicie, choć bardzo tęskniłam za dziećmi i rodziną. Zawsze przypominałam sobie, że robię to wyłącznie dla nich, aby zapewnić im dobre życie. Nikt inny by się tym nie zajął, tylko ja. W ostatnich latach praca stawała się coraz trudniejsza – nie byłam już młoda, a praca była wyczerpująca.
– „Tak to jest, Aniu. Nigdy bym nie pomyślała, że mój własny syn będzie chciał mnie wyrzucić z domu… Może popełniliśmy błędy w jego wychowaniu…” zwierzyła się Marta swojej najlepszej przyjaciółce przy kawie. Miały szczęście spędzić większość życia obok siebie, przyjaciółki od liceum. Przez jakiś czas straciły kontakt. Los
Mój mąż chce przyjąć pod swój dach swoją chorą matkę. Problem polega na tym, że kilku lekarzy potwierdziło, że cierpi ona na ciężką, nieuleczalną chorobę. Czasami ma halucynacje i okresowo traci pamięć. Potem pamięć wraca. Wychodzi z domu i zapomina drogi powrotnej. Musimy jej szukać. Zachowuje się bardzo dziwnie, czasami wydając niezrozumiałe dźwięki.
To nie chodzi o uderzenie pięścią w stół i powiedzenie: „Tak ma być.” Chodzi przede wszystkim o wzięcie odpowiedzialności w każdej sytuacji. Kiedy Janek zdecydował się na małżeństwo, wybrał cichą kobietę.
On nie był tylko mężczyzną; był zagadką. Gdy przypominała sobie, co zrobił jej były mąż, fala obrzydzenia przetoczyła się przez nią… Zawsze był taki czarujący, gdy się poznali, uprzejmy i grzeczny.
W wieku trzydziestu pięciu lat myślałem, że mam wszystko poukładane. Spotkanie z Anią zmieniło moje życie w sposób, którego się nie spodziewałem. Kiedy jej się oświadczyłem, wierzyłem, że jesteśmy przeznaczeni na całe życie szczęścia. Teraz nie jestem tego taki pewien.
