Małe dziecko jest zawsze szczęśliwe, gdy jego mama jest w pobliżu. Ale nie zawsze mogłam zapewnić mojej córce to szczęście. W miarę jak moja córka dorastała, stawała się coraz bardziej rozgoryczona światem. Wszystko było złe, wszystko było nie tak, a wszyscy byli winni temu, że jej życie nie układało się tak, jak chciała. Z czasem zaczęło to
Mój mąż jest niezadowolony, że nie przygotowuję różnorodnych posiłków jak żona jego kolegi, Tomek. Sara to niesamowita kobieta i fantastyczna kucharka. Naprawdę lubi spędzać czas w kuchni i obecnie jest na urlopie macierzyńskim, co daje jej więcej czasu na eksperymentowanie z przepisami. Jednak nasze rodzinne dynamiki są inne, a mój mąż zdaje się tego nie rozumieć.
„Miałam ogromną kłótnię z moją najlepszą przyjaciółką, Anią. Nie sądzę, że kiedykolwiek się pogodzimy. Czy możesz uwierzyć, że powiedziała mi takie raniące rzeczy? Oskarżyła mnie o bycie zależną od mojego męża. Jak mogła? Powinna być moją najbliższą przyjaciółką, ale po prostu mnie nie rozumie. Uważam, że jeśli ufasz swojemu partnerowi, nie musisz martwić się o posiadanie pracy. Dlaczego kobiety pracują, gdy są zamężne? Po prostu dlatego, że boją się, że…”
Zawsze wyobrażałam sobie, że założę rodzinę po ślubie, ale życie miało inne plany. Nasze dziecko przyszło na świat wcześniej, niż się spodziewaliśmy, a kiedy najbardziej go potrzebowałam, odszedł. Teraz wraca, prosząc o drugą szansę. Jestem rozdarta między sercem a rozumem.
– O ile pamiętam, rzuciła tę pracę. Prawda? Tak, i znowu to była wina jej męża. Zmusił ją do odejścia, kazał znaleźć nową pracę. No cóż,
Szukam porady i wsparcia, ponieważ moja żona stoi w obliczu niespodziewanego nagłego wypadku medycznego.
– Przyjechali do nas zeszłego lata. Ale tylko na tydzień. Dzieci były zachwycone, biegały, bawiły się i cieszyły świeżym powietrzem. Na podwórku były huśtawki. Świeże
Po raz kolejny próbowałam jej wytłumaczyć, że nie możemy jej tu zostawić, w jej starym domu; musi się przeprowadzić. Moja mama ma 70 lat i
Wyobraź sobie to: moja synowa nawet nie próbuje ukryć, że mnie nie lubi! Mówi mi to prosto w twarz przy każdej okazji. A mój syn o tym wie! Mam sześćdziesiąt lat i czuję się jak najmniej ulubiona matka i teściowa. Zawsze wiedziałam, że posiadanie jedynego dziecka to zły pomysł. Nie można trzymać ich przy sobie na zawsze
On nie może żyć w takich warunkach, więc to koniec. Weź szmatę, a ja posprzątam resztę domu, bo ty nie potrafisz sprzątać. Potem, oczywiście, nic.
Przyjechałam pomóc synowi i synowej, ale wydaje się, że nie chcą mnie tutaj. Co powinnam zrobić?
Za to, że wychowała mnie sama, za to, że zawsze mnie kochała i wspierała. Za to, że mnie chroniła i okazywała cierpliwość. Ale teraz się boję. W końcu najprawdopodobniej będę musiał złamać swoją obietnicę.
