„Nasz Syn Wynajął Nasz Dom Bez Pytania: Przeprowadziliśmy Się do Chatki i Teraz Mamy Problemy”

Pobraliśmy się, gdy oboje mieliśmy dwadzieścia trzy lata. W tym czasie byłam już w ciąży. Właśnie skończyliśmy studia pedagogiczne. Nasze rodziny nie były zamożne, więc musieliśmy ciężko pracować, aby związać koniec z końcem. Zrezygnowałam z urlopu macierzyńskiego i zdecydowałam się na karmienie mlekiem modyfikowanym. Czy to z powodu stresu, czy czegoś innego, od tego momentu wszystko zaczęło się psuć.

Nasz syn, Jakub, urodził się zdrowy i silny. Byliśmy przeszczęśliwi, ale także przytłoczeni. Balansowanie między pracą a rodzicielstwem było ciągłą walką. Mieszkaliśmy w skromnym dwupokojowym domu w cichej dzielnicy w Warszawie. To nie było wiele, ale było nasze.

Gdy Jakub dorastał, wykazywał talent zarówno w nauce, jak i w sporcie. Byliśmy dumni rodzicami, zawsze kibicującymi mu z boku. Ale gdy wszedł w wiek nastoletni, wszystko zaczęło się zmieniać. Stał się bardziej zdystansowany, bardziej buntowniczy. Uznaliśmy to za typowy nastoletni bunt i mieliśmy nadzieję, że to minie.

Kiedy Jakub skończył osiemnaście lat, postanowił pójść na studia poza miastem. Wspieraliśmy jego decyzję, mimo że oznaczało to zaciągnięcie kredytów i jeszcze większe zaciskanie pasa. Chcieliśmy, aby miał możliwości, których my nigdy nie mieliśmy.

Po wyjeździe Jakuba na studia dom wydawał się pusty. Mój mąż, Tomek, i ja postanowiliśmy zmniejszyć metraż i przeprowadzić się do małej chatki w lesie, którą odziedziczyliśmy po moich dziadkach. To było spokojne miejsce, idealne na nasze lata emerytalne. Zostawiliśmy dom Jakubowi, myśląc, że może go potrzebować podczas przerw lub po ukończeniu studiów.

Minął rok i rzadko słyszeliśmy od Jakuba. Był zajęty nauką i nowymi przyjaciółmi. Tęskniliśmy za nim, ale rozumieliśmy, że buduje swoje własne życie. Pewnego dnia niespodziewanie zadzwoniła do nas sąsiadka z Warszawy.

„Czy wiecie, że wasz dom jest wynajmowany?” zapytała.

Byliśmy oszołomieni. Nie daliśmy Jakubowi pozwolenia na wynajęcie domu. Natychmiast do niego zadzwoniliśmy.

„Jakubie, co się dzieje? Dlaczego nasz dom jest wynajmowany?” zapytał Tomek.

Jakub brzmiał obojętnie. „Potrzebowałem dodatkowej gotówki na studia, więc znalazłem najemców.”

„Bez pytania nas o zgodę?” Byłam niedowierzająca.

„Nie myślałem, że to będzie wielki problem,” odpowiedział.

Byliśmy wściekli, ale także zranieni. Jak nasz syn mógł to zrobić bez konsultacji z nami? Zaufaliśmy mu nasz dom, a on nadużył tego zaufania.

Postanowiliśmy wrócić do Warszawy, aby skonfrontować się z najemcami i rozwiązać sprawę. Kiedy przyjechaliśmy, zastaliśmy młodą parę z dzieckiem mieszkającą tam. Podpisali roczną umowę najmu z Jakubem i nie mieli pojęcia o naszej sytuacji.

Czując się pokonani, wróciliśmy do chatki. Dochód z wynajmu trafiał bezpośrednio na konto Jakuba i nie mogliśmy legalnie eksmitować najemców bez złamania umowy najmu. Byliśmy uwięzieni.

Nasza spokojna emerytura zamieniła się w finansową walkę. Chatka wymagała napraw, na które nie było nas stać, a nasze oszczędności topniały. Próbowaliśmy ponownie porozmawiać z Jakubem, ale był nieodpowiedzialny.

Mijały miesiące, a nasza relacja z Jakubem pogarszała się coraz bardziej. Czuliśmy się zdradzeni i opuszczeni przez własnego syna. Stres odbił się na naszym zdrowiu i małżeństwie. Tomek i ja kłóciliśmy się coraz częściej, obwiniając siebie nawzajem za zbytnie zaufanie do Jakuba.

W końcu nie mieliśmy wyboru jak tylko zaakceptować naszą sytuację. Nasze marzenie o spokojnej emeryturze zostało zniszczone, zastąpione przez finansowy stres i emocjonalne zamieszanie. Kochaliśmy naszego syna, ale jego działania pozostawiły głęboką ranę, która może nigdy się nie zagoić.