„Dlaczego potrzebujesz kolejnego mieszkania, skoro masz już cztery?” – Moja siostra próbowała wyrzucić mnie z domu, który dzielę z mamą. Oto moja historia o zdradzie, chciwości i walce o rodzinę.

– Elżbieta, nie rozumiesz? To mieszkanie należy się mnie! – Tamara stała w progu salonu, zaciśnięte pięści wbijały jej się w uda, a jej głos drżał od tłumionych emocji. Mama siedziała na kanapie, skulona, jakby chciała zniknąć. Ja stałam przy oknie, patrząc na szare niebo nad Warszawą i próbując zrozumieć, jak to możliwe, że własna siostra stała się moim największym wrogiem.

Jeszcze kilka miesięcy temu wydawało mi się, że jesteśmy rodziną. Może nie idealną – bo która jest? – ale trzymałyśmy się razem po śmierci taty. Tamara zawsze była tą bardziej przebojową, zaradną. Skończyła prawo, szybko wyszła za mąż za Krzysztofa – syna znanego dewelopera – i zaczęła inwestować w nieruchomości. Ja zostałam z mamą w naszym trzypokojowym mieszkaniu na Ochocie. Pracowałam jako nauczycielka polskiego w liceum, nie zarabiałam kokosów, ale czułam się potrzebna. Mama po udarze wymagała opieki, więc naturalne było, że zostałam z nią.

Wszystko zaczęło się psuć po Nowym Roku. Tamara coraz częściej dzwoniła z pytaniami o mieszkanie: czy mama nie chciałaby go sprzedać, czy nie lepiej byłoby zamienić na coś mniejszego. Zbywałam ją żartem, aż w końcu pewnego dnia przyszła osobiście – z aktem notarialnym i gotowym planem na nasze życie.

– Elżbieta, to mieszkanie jest warte majątek! Możemy je sprzedać i kupić mamie kawalerkę na Ursynowie. Ty możesz wynająć coś dla siebie. Ja zajmę się wszystkim – mówiła szybko, jakby bała się, że jej przerwę.

– Tamaro, przecież ty masz już cztery mieszkania! Po co ci kolejne? – zapytałam wtedy pierwszy raz, a ona tylko wzruszyła ramionami.

– Inwestycje to inwestycje. Poza tym… należy mi się część spadku po tacie.

Mama milczała. Widziałam w jej oczach strach i poczucie winy. Wiedziała, że Tamara zawsze potrafi postawić na swoim.

Od tego dnia zaczęło się piekło. Tamara przysyłała maile z propozycjami sprzedaży, dzwoniła do mamy pod moją nieobecność, próbowała przekonać ją do podpisania pełnomocnictwa. Mama zaczęła się bać odbierać telefon. Ja wracałam z pracy i znajdowałam ją zapłakaną w kuchni.

– Eluś, ja nie chcę nigdzie się przeprowadzać… – szeptała drżącym głosem.

Zaczęłam mieć koszmary. Śniło mi się, że Tamara wyrzuca nas na bruk, a ja nie mogę nic zrobić. W pracy byłam rozkojarzona, uczniowie pytali, czy wszystko w porządku. Nie chciałam nikomu mówić o tym wstydzie – bo jak powiedzieć znajomym, że własna siostra chce cię wyrzucić z domu?

W końcu przyszedł dzień konfrontacji. Tamara przyszła z Krzysztofem i prawnikiem.

– Mamo, Elżbieto – zaczęła oficjalnym tonem – musimy to załatwić raz na zawsze. Albo podpiszecie pełnomocnictwo i sprzedamy mieszkanie, albo sprawa trafi do sądu spadkowego.

Mama rozpłakała się na dobre. Ja poczułam wściekłość tak wielką, że aż zabrakło mi tchu.

– Tamaro! Ty naprawdę chcesz nas pozwać? Własną matkę i siostrę? – krzyknęłam.

Krzysztof patrzył gdzieś w bok, prawnik poprawiał okulary. Tamara była zimna jak lód.

– To tylko formalność. Każdy ma prawo do swojej części majątku.

Po tej rozmowie mama trafiła do szpitala z kolejnym atakiem serca. Siedziałam przy jej łóżku i czułam się kompletnie bezradna. Lekarze mówili: „Stres szkodzi”. Ale jak miałam ją chronić przed własną siostrą?

Przez kolejne tygodnie żyłyśmy jak w zawieszeniu. Tamara przysyłała pisma od prawników, groziła sądem. Ja szukałam pomocy u znajomego adwokata – pana Marka z sąsiedztwa. On pierwszy powiedział mi wprost:

– Elżbieto, twoja siostra może was zmusić do sprzedaży mieszkania przez sądowy dział spadku. Ale są też sposoby na obronę…

Zaczęliśmy walczyć. Złożyłyśmy wniosek o ustanowienie służebności dla mamy, powołaliśmy biegłego do wyceny mieszkania. Każdy dzień był walką o przetrwanie – o spokój mamy, o własną godność.

W międzyczasie rodzina zaczęła się dzielić. Ciotka Halina stanęła po stronie Tamary: „Ma prawo do swojego!”. Wujek Zbyszek przestał odbierać telefony. Nawet kuzynka Ania napisała mi SMS-a: „Może lepiej się dogadać?”.

Czułam się coraz bardziej samotna. Nawet mama czasem pytała: „Może powinnam podpisać to pełnomocnictwo? Może Tamara ma rację?”.

Ale ja wiedziałam jedno: jeśli teraz odpuścimy, stracimy wszystko – dom, poczucie bezpieczeństwa i resztki szacunku do siebie.

Po kilku miesiącach przyszło pismo z sądu: sprawa o dział spadku została wyznaczona na wrzesień. Tamara triumfowała – przysłała SMS-a: „W końcu będzie sprawiedliwie”.

W dniu rozprawy mama była blada jak ściana. Siedziałyśmy razem na ławce przed salą sądową. Tamara przyszła w eleganckim garniturze, uśmiechnięta i pewna siebie.

Sędzia pytał nas o wszystko: kto opiekował się mamą po udarze? Kto płacił rachunki? Kto dbał o mieszkanie? Tamara mówiła o inwestycjach i sprawiedliwości. Ja mówiłam o rodzinie i trosce.

Wyrok zapadł po dwóch tygodniach: mieszkanie miało zostać sprzedane, a pieniądze podzielone między nas trzy. Ale sąd przyznał mamie prawo dożywotniego zamieszkania – dzięki temu nie mogłyśmy jej wyrzucić.

Tamara była wściekła. Krzyczała przez telefon:

– Przez ciebie straciłam pieniądze! Nigdy ci tego nie wybaczę!

A ja? Poczułam ulgę i smutek jednocześnie. Wygrałyśmy bitwę, ale straciłyśmy coś znacznie cenniejszego – rodzinę.

Dziś siedzę przy kuchennym stole z mamą i patrzę przez okno na szare bloki Ochoty. Czasem myślę o Tamarze – czy naprawdę było warto? Czy pieniądze mogą zastąpić bliskość i wspólne wspomnienia?

Może ktoś z was miał podobne doświadczenia? Czy rodzina naprawdę powinna walczyć o majątek? A może są rzeczy ważniejsze niż pieniądze?