Nieznana prawda: Matka, która nie znała własnego syna – historia o sekretach, bólu i poszukiwaniu odpowiedzi

– Pani Maria? – głos dziewczyny drżał, a jej oczy były zaczerwienione od płaczu. Stała w progu mojego mieszkania, ściskając w dłoniach wygniecioną kurtkę mojego syna. Przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Był już późny wieczór, a ja właśnie kończyłam myć naczynia po samotnej kolacji.

– Tak? – odpowiedziałam w końcu, czując jak serce zaczyna mi walić.

– Jestem Ania… narzeczona Kuby. On… on zaginął. Policja mówi, że nie mają żadnych nowych informacji. Musiałam panią zobaczyć. Może pani wie coś, czego ja nie wiem? – Jej głos załamał się na ostatnim słowie.

Zamarłam. Kuba, mój jedyny syn, zniknął dwa tygodnie temu. Od tamtej pory żyłam jak w zawieszeniu, na granicy rozpaczy i nadziei. Ale narzeczona? Nigdy o niej nie słyszałam. Przez chwilę miałam ochotę zamknąć drzwi i udawać, że to wszystko się nie dzieje. Ale spojrzenie Ani było tak pełne bólu i desperacji, że zaprosiłam ją do środka.

Usiadłyśmy naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Ania opowiadała mi o Kubie rzeczy, o których nie miałam pojęcia: o jego pracy w fundacji pomagającej młodzieży z problemami, o planach wyjazdu do Norwegii, o tym, jak bardzo się bał… Czego się bał? Tego nie chciała powiedzieć.

– Pani Maria, Kuba był ostatnio bardzo spięty. Mówił, że ktoś mu grozi. Ale nie chciał mnie martwić. Czy on mówił pani coś więcej? – pytała z nadzieją.

Pokręciłam głową. Ostatnie nasze rozmowy były krótkie i powierzchowne. „Jak w pracy? Wszystko dobrze?” „Tak, mamo.” „Kiedy mnie odwiedzisz?” „Może w weekend.” Zawsze był zajęty, zawsze gdzieś się spieszył. Myślałam, że to normalne – dorosły syn, własne życie. Teraz czułam się jak obca w jego świecie.

Po wyjściu Ani długo siedziałam w ciemności. W głowie kłębiły mi się pytania: Kim naprawdę był mój syn? Dlaczego nic mi nie powiedział? Czy mogłam go ochronić?

Następnego dnia zaczęłam szukać odpowiedzi. Przeszukałam jego pokój – znalazłam notes z adresami i kilka zdjęć z młodymi ludźmi, których nie znałam. Zadzwoniłam do jego przyjaciela z dzieciństwa, Pawła.

– Maria, Kuba ostatnio był inny – powiedział Paweł po chwili milczenia. – Wplątał się w coś poważnego. Mówił mi tylko tyle, że jeśli coś mu się stanie, mam zadzwonić do ciebie i przekazać ci tę kopertę.

Spotkaliśmy się tego samego dnia. Koperta była ciężka od dokumentów i pendrive’a. Z drżącymi rękami otworzyłam ją w domu. List od Kuby był krótki:

„Mamo, jeśli to czytasz, znaczy że coś poszło nie tak. Przepraszam, że cię w to mieszam. Chciałem cię chronić. Wiem, że zawsze byłaś silna – może nawet silniejsza ode mnie. Kocham cię. Kuba”

Na pendrive’ie były zdjęcia i nagrania – dowody na przekręty finansowe w fundacji, dla której pracował Kuba. Byli tam ludzie znani z lokalnej polityki i biznesu. Zrozumiałam: mój syn próbował zrobić coś dobrego i naraził się niewłaściwym osobom.

Przez kolejne dni żyłam jak w amoku. Bałam się wyjść z domu, bałam się odbierać telefon. Ania dzwoniła codziennie – razem próbowałyśmy ustalić, co zrobić z dowodami. Policja? Ale komu ufać?

W końcu zdecydowałyśmy się pójść do dziennikarza śledczego – pana Wojciecha z lokalnej gazety. Przekazałyśmy mu wszystko anonimowo. Kilka dni później na pierwszej stronie pojawił się artykuł o aferze w fundacji.

Ale Kuby nadal nie było.

W domu zaczęły pojawiać się dziwne telefony – ktoś milczał po drugiej stronie lub groził mi półsłówkami: „Lepiej nie szukać tego chłopaka.” Bałam się o siebie i o Anię.

Pewnej nocy usłyszałam hałas pod drzwiami. Serce podeszło mi do gardła – czy to on? Otworzyłam drzwi… Nikogo nie było. Tylko koperta na wycieraczce: „Nie mieszaj się więcej w nieswoje sprawy”.

Byłam bliska załamania nerwowego. Rodzina – siostra, brat – mówili mi: „Daj spokój, Mario! Po co ci to wszystko? Kuba sam sobie winien!” Bolało mnie to bardziej niż groźby obcych ludzi.

Ale ja nie mogłam przestać szukać prawdy.

Minęły miesiące. Sprawa ucichła w mediach, fundacja została zamknięta, kilku ludzi trafiło do aresztu. Ale Kuba nie wrócił.

Czasem śni mi się jego twarz – uśmiechnięta, taka jak wtedy gdy był dzieckiem i przytulał się do mnie po złym śnie.

Ania wyjechała za granicę – nie mogła dłużej żyć w cieniu tej historii.

A ja zostałam sama z pytaniami bez odpowiedzi.

Czy mogłam zrobić coś inaczej? Czy naprawdę znałam swojego syna? Ile jeszcze tajemnic kryją nasi najbliżsi?

Może nigdy nie poznam całej prawdy… Ale czy to znaczy, że powinnam przestać jej szukać?